της Halina Reijn
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Σαν δραματοποιημένο “πορνό” εγχειρίδιο αυτοβοήθειας για γυναίκες επαγγελματικά επιτυχημένες (μιας κάποιας ηλικίας) και για πολλά χρόνια παντρεμένες με τον ίδιο άντρα και έφηβα παιδιά, στις οποίες δεν επιτρέπεται, λόγω κοινωνικής και οικογενειακής θέσης, να πραγματοποιήσουν τις πιο μύχιες και απωθημένες, σεξουαλικές τους φαντασιώσεις, ώστε να τολμήσουν να πειραματιστούν με κάποιον, διαθέσιμο και τολμηρό, έστω και αρκετά νεώτερο παρτενέρ σε “παράνομα” παιχνίδια σαδο-μαζοχιστικά... ως μια διεκδίκηση, με ρίσκο, φεμινιστικής απελευθέρωσης της όποιας “εγγενούς” σεξουαλικότητάς τους και μετά -γιατί όχι;- και με τον σύζυγό τους στο φινάλε, προσεχώς. Εμ πώς!
Κάτι σαν τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι / Fifty Shades of Grey (2015) αλλά για μεγαλύτερες ηλικίες γυναικών (Νικόλ Κίντμαν 57 ετών). Σαν να σου λέει: Και οι παντρεμένες έχουν ψυχή!
Babygirl (2024) της Χαλίνα Ρέιν με πρωταγωνίστρια την Νικόλ Κίτμαν

Υ.Γ. Αυτό δεν είναι κριτική της ταινίας, είναι μια πραγματολογική διαπίστωση...