του Michael Gracey
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Σαν παραισθήσεις ενός πιθήκου που τις διεγείρει η μαστούρα της Φήμης ενός ποπ σταρ που διασκεδάζει ένα μαζικό κοινό... σαν φαινόμενο “αποθέωσης” που θα το διαδεχτεί το επόμενο!
Τον Ρόμπι Γουίλιαμς δεν τον γνώριζα πριν δω την ταινία, δεν άκουγα τα τραγούδια του, δεν ήξερα την ιστορία της ζωής του, κάτι είχα διαβάσει κάποτε ότι έπινε καμιά εικοσαριά καφέδες εσπρέσο την ημέρα, σαν “αντιπερισπασμό”, όταν μπήκε σε φάση απεξάρτησης από το πιοτό, ως αλκοολικός. Ότι ήταν και κοκάκιας, πέρα από αλκοολικός, ήδη από τα 21 του χρόνια, το έμαθα βλέποντας την ταινία. Το ότι κάποιοι από το σινάφι του τον είχαν “καρφώσει” ότι υπήρξε κρυφός γκέι, που δεν τολμούσε να το παραδεχτεί, το αναφέρει ο ίδιος στην ταινία, λέγοντας αυτοσαρκαστικά και αφοπλιστικά «οι περισσότεροι γκέι φίλοι μου δήλωναν ότι είχαν πάει μαζί τους και ήμουν χάλια, αλλά δεν με πείραζε που έλεγαν ότι είχα πάει μαζί τους, αλλά ότι ήμουν χάλια (εννοώντας στο σεξ)». Ο καθένας με τα γούστα του... εν προκειμένω.
Πέρα, όμως, από αυτά τα κουτσομπολίστικα, την ταινία την είδα άνετα και ευχάριστα, σαν ένα ακόμη show must go on, γιατί είναι καλή, αρκετά καλή σαν ταινία, ως αφήγηση και μυθοπλασία μιας βιογραφίας μεταμέλειας και εξιλέωσης, (“αμαρτία εξομολογημένη”) και ως μιούζικαλ της νέας εποχής μας, άψογα χορογραφημένη σε μια έξαρση (ψηφιακής) φαντασίας...
Τόσο όσο, ως θέαμα και ακρόαμα, κι αυτό είναι μάλλον αρκετό!

Υ.Γ Το θεματικό μοτίβο της ταινίας είναι (αυτή η γαμημένη) η Φήμη κι όπως λέει σαρκάζοντας ο ίδιος ο Ρόμπι Γουίλιαμς «Η φήμη είναι ισχυρό αφροδισιακό, που σημαίνει ότι μπορεί να γαμήσει και ο άσχημος!»