του Robert Eggers
(κριτική: Σωτήρης Ζήκος)
Η ταινία αυτή βασίζεται στην ασπρόμαυρη, βωβή ταινία «Νοσφεράτου, Μια Συμφωνία Τρόμου» (1922) του Μουρνάου, της οποίας το σενάριο βασίστηκε “διασκεύαζοντας” (κλεψίτυπα) κάποια δεδομένα, στην ιστορία του «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ, εννοείται ανεπίσημα, γιατί δεν είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματα του λογοτεχνικού έργου.
Σαν να λέμε: ο κλέψας του κλέψαντος δηλαδή. Διότι κι αυτή η ταινία, η τωρινή “κλέβει” από εδώ και από εκεί εκλεκτικά / επιλεκτικά, σύμφωνα με το δόγμα του μεταμοντερνισμού και καλά, από τον Νοσφεράτου του Μουρνάου και τον Νοσφεράτου του Χέρτζογκ, από τον Δράκουλα του Κόπολα, από Φλόκι από τους Vikings και από τον Εξορκιστή και από τους στοιχειωμένους πύργους και τα στοιχειωμένα πλοία μιας κάποιας πανδημίας και από το λουρί της μάνας...
Η σκηνοθεσία της διακρίνεται για την εμμονή της στο στιλιζάρισμα σε όλα τα επίπεδα, από την “ζοφερή” ατμόσφαιρα των εξωτερικών και εσωτερικών χώρων, τα πλουμιστά σκηνικά και τα κοστούμια, τις ψηφιακές επεμβάσεις, τις νέο-εξπρεσιονιστικές συνθέσεις των φωτοσκιάσεων, τους διάσπαρτους γοτθικούς συμβολισμούς, το βαρύ ηχόχρωμα της μουσικής και των λόγων, την επιδεικτική παρουσία στα πλάνα των προσώπων.
Σαν ταινία είναι τόσο, μα τόσο υπερβολική σε όλα της, που καταντάει μια “καλλιγραφία” συνεχούς υπερέντασης που, αντί να καθηλώνει το βλέμμα, το στομώνει.
Κάτι που, ωστόσο φαίνεται, σε αρκετούς ν' αρέσει...
Όλα τα λόγια είναι βαριά κι ασήκωτα, οι ηθοποιοί υπερπαίζουν μανιερίστικα. Τα κάδρα θυμίζουν εξτρίμ comic novel. H κόρη του Τζόνι Ντεπ, Λίλι-Ρόουζ Ντεπ, υπερπαίζει “υστερικά” το ρόλο της Ελεν. Ο κόμης Ορλοκ δεν είναι ένας “μεταλλαγμένος” σαν απέθαντος άνθρωπος, αλλά ένα τεραστίων διαστάσεων τερατικό ολογράφημα, σαν Γκόλεμ, που ζει και δεν ζει στα σκοτάδια και η φωνή του βγαίνει σπηλαιώδης σαν από τα έγκατα της κόλασης, οι ανάσες του μοιάζουν με συριγμούς φαντασμάτων από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, τα βαριά βήματά του κάνουν τα πατώματα να τρίζουν, σαν να περπατάει επί της γκρίζας Γης, κάποιος βαμπίρ... Γκοτζίλα!
Δεν υπάρχουν εδώ χαρακτήρες, μόνο μονοδιάστατες, γνωστές από παλιά μυθικές φιγούρες και το επεξεργασμένο φόντο τους με τα ψηφιοποιημένα γραφικά! Η φιγουρατζίδικη δηλαδή “λαμπρή επιφάνεια του σημαίνοντος” χωρίς καμιά ουσία ανανέωσης του κλασικού μυθοπλαστικού περιεχομένου τους!
