του Drew Hancock
(κριτική: Ζωή- Μυρτώ Ρηγοπούλου)

Ένα νεαρό ζευγάρι, η Άιρις κι ο Τζος πάνε για Σαββατοκύριακο στο απομονωμένο, αλλά πολυτελές εξοχικό του Ρώσου Σεργκέι, εραστή της κολλητής του Τζος, Κατ. Εκεί βρίσκονται ήδη ο Πάτρικ κι ο Έλι, ένα φιλικό τους ζευγάρι, εξίσου ερωτευμένο με τους ίδιους. Η Άιρις είναι λίγο αγχωμένη επειδή πιστεύει ότι η Κατ δεν την συμπαθεί, δεν ξέρει, όμως, πως αυτό θα είναι το μικρότερο απ’ τα προβλήματά της. Ένα μεγαλύτερο είναι πως το επόμενο πρωί θα γίνει δολοφόνος απρόσμενα και μετά θα μάθει κάποια απίστευτα πράγματα για τον εαυτό και τη σχέση της…
Feelgood ταινία φρέσκιας ματιάς απ’ αυτές που κερδίζουν το κοινό στην αίθουσα, κι ανανεώνουν ανεπαίσθητα το είδος που υπηρετούν, χωρίς να τους πιστώνεται πάντα, το Companion του Ντρου Χάνκοκ, είναι ένα βελούδινο θρίλερ ανατροπών, επιστημονικής φαντασίας κι ιδιότυπης ενηλικίωσης, που με χιούμορ κι εξαιρετικό ρυθμό αποδίδει σαν κινηματογραφική αλφαδιά το καλοδουλεμένο σενάριο του σκηνοθέτη. Ο Χάνκοκ, που μεταπηδά με την ταινία αυτή απ’ την τηλεόραση στο σινεμά, δείχνει σκηνοθετική ετοιμότητα, αμεσότητα κι έναν καλοδεχούμενο μινιμαλισμό, καθώς οι σκοτωμοί, οι ανατροπές, οι αποκαλύψεις και τα κυνηγητά δείχνονται πειστικά και τόσο-όσο ώστε να ιντριγκάρουν το θεατή, μαζί με σωστούς φωτισμούς και την ανάλογη μουσική εννοείται.
Το ροζ, που στη συνέχεια θα γίνει κόκκινο αίμα και μαύρη οργή, κατέχει κεντρική θέση στην ταινία με το έμφυλο ζήτημα να δηλώνεται και εικαστικά σ’ αυτή την ιστορία-παραβολή όπου το διαφορετικό είδος αντιμετωπίζεται ως χρηστικό αντικείμενο κατώτερης αξίας. Οι γυναίκες δεν παρουσιάζονται -ευτυχώς- μόνο ως καλοπροαίρετα θύματα και κάθε ήρωας παίρνει διαφορετική θέση σ’ αυτό το παιχνίδι του έρωτα και της απληστίας. Μια υπαρξιακή διάσταση, ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη, διατρέχει εξίσου όλη την ταινία, αφού το Companion μπορεί να ιδωθεί κι ως ένα θρίλερ πάνω στον ίδιο τον έρωτα, στις χαμένες προσδοκίες, στις σχέσεις εξουσίας κι εξαπάτησης που συγκροτεί, αλλά και πάνω στην τεράστια ικανότητά του να μας ανυψώνει και να μας κάνει διαυγείς σ’ εμάς τους ίδιους. Η τάση κάποιων ανδρών να απαιτούν χειριστικά ευκολία και συμμόρφωση υποτιμώντας ή κακοποιώντας συχνά το «ροζ» που απλόχερα τους προσφέρεται στηλιτεύεται και τιμωρείται στην ταινία αυτή, που δεν χάνει, όμως, την καλή της διάθεση κι επιμένει μέχρι τέλους πως η ευθύνη για τη χειραφέτηση αφορά εμάς προσωπικά κι είναι βασικά στο δικό μας χέρι.