(Η Λεωφόρος της Δύσεως)
του Billy Wilder

(... ) Ο Γουάιλντερ παρακολουθεί την τελευταία πράξη του Götterdämmerung,  μιας βασίλισσας /θεάς, μέσα στο ανάκτορό της. Κι ακόμα πιο ειρωνικά (ως και διαστροφικά), μέσω της αφήγησης ενός νεκρού από το πρώτο καρέ της ταινίας, ένα ξεκάθαρα σεναριακό εύρημα που του επιτρέπει να δώσει στην ταινία το νουάρ ύφος μυστηρίου που προτιμά, αποφεύγοντας το νατουραλιστικά, ψυχρά «ρεπορταζιακά» ή μελοδραματικά κλισέ, σε συνδυασμό με τα γοτθικά σκηνικά, την εξπρεσιονιστική φωτογραφία του Τζον Σάιτς (ο Γουάιλντερ επέμενε στο ασπρόμαυρο, ενώ το στούντιο πίεζε για έγχρωμο φιλμ) και το ιδιαίτερα «βαρύ» (και συνεχές) σκορ του Φρανκ Γουάξμαν.
Η «Λεωφόρος της Δύσεως» δεν είναι μια ταινία για το τέλος του «καθαρού σινεμά» (όπως χαρακτηρίζεται από κάποιους η περίοδος του βωβού). Κινηματογραφεί τον αφανισμό των δεινοσαύρων, των μεγάλων σταρ του Silver Sceeen, των οραματικών σκηνοθετών (ο Στροχάιμ ήταν ένας τέτοιος, που κυριολεκτικά εξοβελίστηκε από τα μεγάλα στούντιο, ψωμιζόμενος από ρόλους καρατερίστα), την πτώση ενός Αμερικανικού ειδώλου.
Η Ντέσμοντ – Σβάνσον καταβροχθίζεται από την εικόνα της, αυτήν που παρακολουθεί καθημερινά στο ιδιωτικό της σινεμά. Το πάνω χέρι πια το έχουν τα στούντιο και οι «ιστορίες», ο Χόλντεν είναι σεναριογράφος, η μούσα του επίσης, οι παραγωγοί ψάχνουν πλέον περισσότερο «ιστορίες» και πλοκές, παρά γκλάμουρ, το τελευταίο είναι δουλειά των ΜΜΕ, των συντακτών κουτσομπολίστικων φυλλάδων.
Το μαρτύριο της Ντέσμοντ-Σβάνσον, είναι η αδυναμία να υπηρετήσει την εικόνα της. Κάπου εκεί, η «Λεωφόρος της Δύσεως» τέμνεται με τους σημερινούς, ψηφιακούς καιρούς μας. Οι αμέτρητες οθόνες και τα αμέτρητα προφίλ στις αμέτρητες εφαρμογές, διαμορφώνουν τις ψηφιακές μας προσωπικότητες-ομοιώματα, είδωλα της πραγματικής ζωής, αποκτώντας τη δική τους, δυνάμει αθάνατη μετα-ζωή. Το άτομο, σήμερα, σε έναν βαθμό υπηρετεί την ψηφιακή εικόνα του, αυτή που τροφοδοτεί το ίδιο με σκηνές της καθημερινότητάς του.
Η εικόνα όμως είναι παντοδύναμη. Κι ο διχασμός του όποιου «πραγματικού» εαυτού με την εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν μέσα από την οθόνη, μπορεί να μας συντρίψει, όχι πάντως τόσο φαντασμαγορικά όπως την Νόρμα Ντέσμοντ.

(δ.τ.)