του Andreas Dresen

Η ταινία που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις εξαιτίας του θέματός της και του τρόπου με τον οποίο το διαπραγματεύεται, το Wolke 9 είναι παράλληλα και η ταινία που καταξίωσε το δημιουργό της. Σπάζοντας τα κοινωνικά ταμπού και την ισχύουσα κινηματογραφική εικόνα για το ωραίο, ο Dresen επιχειρεί να μιλήσει για το σεξ και τον έρωτα σε προχωρημένη ηλικία με τον πιο ρηξικέλευθο και ειλικρινή τρόπο. Ένα ερωτικό τρίγωνο στο λυκόφως της ζωής, όπου τα σώματα και οι ψυχές ξεγυμνώνονται με εφηβικό ενθουσιασμό αλλά και με τραγική κατάληξη. Με καθαρά αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους, όπως και στο Halbe Treppe (2002) και με έμφαση στην αισθησιακή σύλληψη των προσωπικών στιγμών η ταινία αναπνέει μέσα από τα βλέμματα και τις σιωπές των ηρώων της. Στην πιο μινιμαλιστική του ταινία ο Dresen καταφέρνει να αποτυπώσει το πάθος και το παράλογο ενός παρορμητικού  έρωτα σε μια ηλικία που είναι πολύ κοντά στο θάνατο. Η ταινία σοκάρει όχι τόσο με τη γυμνότητα των φθαρμένων από το χρόνο σωμάτων, όσο με την απογύμνωση των προσώπων και των ψυχών, όταν τίθεται το ηθικό δίλημμα της αποκάλυψης της αλήθειας. Για άλλη μια φορά ο Γερμανός σκηνοθέτης αποδεικνύεται συνεπής στο ανοιχτό και ασυμβίβαστο πνεύμα του αλλά και σε μια ιδέα που διατρέχει στο σύνολο το κινηματογραφικό του έργο. Το ότι στη ζωή  δεν υπάρχουν βεβαιότητες και ότι αυτή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις ως το τέλος.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]