(Η λιακάδα μέσα μου )
της Claire Denis
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Claire Denis, σκηνοθέτις
Είχα μια ακριβέστατη εικόνα στο μυαλό μου για το πώς θα ήταν ο χαρακτήρας της Ιζαμπέλ. Φανταζόμουν μια καστανομάλλα γυναίκα, γεμάτη θηλυκότητα, με ψηλές μπότες πάνω από το γόνατο, επειδή θα ήταν έκφραση του ταμπεραμέντου της. Τα πόδια της επιδεικνύονται ανάμεσα στις μπότες και τον ποδόγυρο της μίνι φούστας της. Ήθελα μια γυναίκα με έντονη σεξουαλική αύρα, χωρίς ταμπού, αλλά όχι μια νυμφομανή ή μια πόρνη.
 Η Ιζαμπέλ ξέρει καλά ότι όσο αναζητά τον πραγματικό έρωτα, θα καταλήγει από καιρό σε καιρό με δάκρυα στα μάτια. Έχω βαρεθεί τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες που είναι ηρωικοί. Κανείς δεν μπορεί να είναι συνέχεια ήρωας και η Ιζαμπέλ δεν το επιχειρεί πλέον.
 Η Ιζαμπέλ είναι μια γυναίκα που γνωρίζει ότι το χάσμα μεταξύ του άνδρα που αναζητά και αυτών που παρουσιάζονται μπροστά της συνεχώς μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ανδρών που συναντά , τόσο το χάσμα αυτό συνεχίζει να διευρύνεται. Αλλά η ίδια δεν είναι μια θηλυκή βερσιόν του Δον Ζουάν, μια καταθλιπτική πλανεύτρα, θύμα του εθισμού της στην αναζήτηση αυτή, που σιγά-σιγά την εξαντλεί. Είναι περισσότερο ηδονίστρια, κάτι σαν τον Καζανόβα, αλλά επειδή είναι γυναίκα δεν μπορεί να το εκφράσει ελεύθερα.
 Οι άνδρες που συναντά και συνδέεται είναι σημαντικοί. Δεν ήθελα η Ζυλιέτ (Juliette Binoche )  να «ξεπετάξει» μια πλειάδα ηθοποιών τον ένα μετά τον άλλο. Έβαλα στον δρόμο της και κάποιους σκηνοθέτες όπως τον Ξαβιέ Μπουβουά (Xavier Beauvois) και τον Μπρουνό Πονταλιντές (Bruno Podalydès), με τους οποίους μοιράζομαι μια κοινή ιστορία. Έτσι κομμάτια της δικής μου ιστορίας και του πώς αντιμετωπίζω εγώ τους άνδρες, συνυφαίνονται στην ιστορία της ταινίας. Από τότε που ήμουν στην εφηβεία, τα πιο ισχυρά αλλά και τα πιο ελκυστικά ανδρικά πρότυπά μου, ήταν συχνά σκηνοθέτες.
    Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ εμφανίζεται στο τέλος της ταινίας σαν το γκραν φινάλε μιας διαδρομής προς τον έρωτα. Γυρίσαμε το τετ-α-τετ του με την Ζυλιέτ σε μία μέρα και κατέληξε να είναι η πιο έντονη στιγμή γυρίσματος που έχω κάνει ποτέ : 16 λεπτά ταινίας σε μια μέρα. Αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί. Χρειαστήκαμε δύο πλάνα με την Ζυλιέτ και τρία με τον Ζεράρ. Αυτό ήταν όλο! Δεν κατάλαβα εκείνη την στιγμή τί είχα καταφέρει αλλά μου το είπε ο Ζεράρ αργότερα. Η σκηνή είχε γίνει κάτι που δεν μπορούσε πλέον να κοπεί σε κάτι μικρότερο. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, αλλά είμαι τώρα βέβαιη ότι αν είχαμε ξοδέψει περισσότερο χρόνο να γυρίσουμε την σκηνή, κάτι θα είχε χαθεί. Το μεγαλείο του Ζεράρ θα είχε κοπεί σε κομμάτια.»

Christine Angot, σεναριογράφος
Ελπίδες, προσδοκίες και απογοητεύσεις στον έρωτα. Η Ιζαμπέλ έχει πολλές εμπειρίες και περνάει από πολλές διαφορετικές καταστάσεις και συναισθήματα. Θέλει να βρει τον πραγματικό έρωτα.
 Να βρει κάποιον δηλαδή με τον οποίο θα μπορέσει να είναι ο εαυτός της. Δεν είναι βέβαιη ότι θα το καταφέρει αυτό ποτέ. Όταν κάποιος εμφανίζεται, μοιάζει ότι θα μπορούσε να είναι αυτός που αναζητά, όμως ποτέ δεν είναι αυτός. Έτσι, περνώντας μια τέτοια περίοδο αβεβαιότητας σε αυτή την αναζήτηση του ιδανικού, ανακαλύπτει ότι ένα συναίσθημα μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά μπορεί και να σε κάνει να πονέσεις. Άνδρες και γυναίκες έχουν βιώσει την υπόσχεση της αγάπης και την ελπίδα ότι θα την βρουν. Είναι η υπέρτατη μορφή ελπίδας, αυτή που μπορεί να σε κάνει να ουρλιάξεις από τα βάθη της ύπαρξης σου. Είναι εκείνος ο άνδρας, μέσα σ’ ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, στον οποίο μια γυναίκα εξηγεί, ότι παρόλο που την συγκινούν τα συναισθήματά του, εκείνη δεν νιώθει το ίδιο.
 Η Ιζαμπέλ συναντά άνδρες, τους αγαπά, ή πιστεύει ότι τους αγαπά. Όλοι έχουν κάτι το ξεχωριστό, αλλά έχουν και κοινωνικά αντανακλαστικά. Και συχνά ο έρωτας μπλέκεται με την κοινωνική προκατάληψη, όπως ο τρόπος που προφέρει κανείς μια λέξη, ή το πώς κινείται και πώς γίνεται αντιληπτός από τους άλλους.
 Το σινεμά δεν είναι ο κόσμος μου. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να κάνω μια ταινία. Ποτέ δεν σκέφτηκα να γράψω ένα σενάριο. Η συλλογικότητα και τα τεχνικά θέματα μιας ταινίας δεν με ενδιέφεραν. Τα είπα όλα αυτά στην Κλαιρ Ντενί , που τα παραμέρισε ένα προς ένα ως αδιάφορα για εκείνη. Συνειδητοποίησα τότε ότι θα μπορούσε μια ταινία να είναι κάτι απλό, που θα σου επέτρεπε να μαζέψεις τις δυνάμεις σου και να προσπαθήσεις να γίνεις κατανοητός μέσα από την εικόνα και τον ήχο.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)