του Michael Morris
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Μια γλυκιά ταινία που βλέπεται άνετα και χωρίς να έχει δει ή να θυμάται κανείς καμία από τις προηγούμενες με την ίδια ηρωίδα. Με άλλοτε απλό κι άλλοτε “ανορθόδοξο” χιούμορ και μια αποσταγμένη σοφία στους διαλόγους. Με τη Ρενέ Ζελβέγκερ, μετά και το όσκαρ για την ερμηνεία της ως Τζούντι Γκάρλαντ, στα καλύτερά της (ώριμη πια) σε κάθε έκφραση υποκριτικής:  κωμικής, δραματικής, σωματικής, ερωτικής και εσωτερικών μονολόγων και με τις εκφραστικές "ρυτίδες" να επανέρχονται αδρές στο πρόσωπό της. Με μια ιστορία τωρινή, για μια εποχή που δεν πιστεύει πια στα θαύματα, γιατί δεν συμβαίνουν θαύματα, τουλάχιστον ορατά και καταγεγραμμένα, αλλά που όλα μπορούν, κάποιες φορές, ν' αποκτήσουν αναπάντεχα ως δια μαγείας, έναν φωτεινό κύκλο επαναφοράς μιας χαμένης συνάφειας, όπου όλα μοιάζουν να ισορροπούν και να αποκτούν νόημα, μέσα από τους παλιούς τρόπους αγάπης, όλων των ειδών τις αγάπες... τις φιλικές, τις γονικές, τις παιδικές, τις ερωτικές, των παλιών εραστών, προς τους αγαπημένους που χάθηκαν, των εκπαιδευτικών προς τα παιδιά κι όλες αυτές μαζί να γίνονται ένα νέο πλέγμα ζωής... για να συνεχίσεις να ζεις και πάλι ν' ανθίσεις! 
Όσο μπορείς.