του Χρίστου Δήμα

Μια κατάδυση στο παρελθόν επιχειρεί η ταινία. Ο κόσμος της είναι ο κόσμος της παιδικής ηλικίας και τον μυστηρίων της. Kαλοκαίρι του 1974, στην Eλευσίνα. Mια παρέα 11χρονων αγοριών περνούν το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι της παιδικής τους ηλικίας, χωρίς να υποψιάζονται ότι ο κόσμος των μεγάλων, με τους έρωτες, τα πάθη και τις «κατάρες» του θα σφραγίσει την ίδια τους τη μοίρα. O Aαρών, ο Στέλιος, ο Ακης, ο Γαλανός κι ο Bέριος, οι «ακροβάτες», είναι καλύτεροι φίλοι.
Tο σχολείο έχει κλείσει, και τα παιδιά περνούν την ώρα τους παίζοντας, κάνοντας μικροδουλειές για τους μεγάλους και πηγαίνοντας βόλτες με τα ποδήλατά τους. H ζωή είναι ένα παιχνίδι στο οποίο διοχετεύουν όλη τους τη σωματική ενέργεια και φαντασία. Σε μια μεγάλη στέρνα, εξασκούνται στις βουτιές.
Mέσα απ' το παιχνίδι τους ξεδιπλώνονται οι ιδιαίτερες ικανότητες του καθενός, καθώς κι ένα πνεύμα άμιλλας. O ένας είναι καλός στην ισορροπία, ο άλλος στις καταδύσεις, ο άλλος στις τούμπες. Σ' αυτή τη γειτονιά, ο Aαρών θα περάσει το πιο σημαδιακό καλοκαίρι της ζωής του, περνώντας από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και μαθαίνοντας τι θα πει αγάπη, ζήλια και φιλία.

Ο Χρήστος Δήμας δηλώνει για την ταινία του: "Μία από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου, ήταν το γράψιμο του σεναρίου για τους Ακροβάτες του κήπου. Μετά τους πρώτους διαλόγους, οι χαρακτήρες άρχισαν να αποκτούν με αυτοπεποίθηση τη δικιά τους φωνή. Η αυλή και η γειτονιά εύκολα βρήκαν τη γεωγραφία τους και, το κυριότερο, άρχισαν να μπαίνουν από μόνες τους όλες αυτές οι "πινελιές", που για χρόνια τώρα με ακολουθούσαν σαν κρυμμένη μνήμη. Οι μυρωδιές του σιδερώματος στην κουζίνα της μητέρας μου, οι τσάρκες με τα ποδήλατα στις γειτονιές γύρω από το Καλυμπάκι, τα επικίνδυνα παιχνίδια που έπαιζα με τους φίλους στη Δεξαμενή στα αρχαία της Ελευσίνας, οι βουτιές στην προβλήτα του Φονιά.
Και αν για κάτι είμαι σίγουρος, είναι πως αυτές οι "φωνές" πλέον είναι ώριμες μέσα μου και έτοιμες να μετατραπούν σε κινηματογραφικά πλάνα, σε μουσικές σεκάνς, σε ποιητικές , αλλά και ταυτόχρονα γήινες εικόνες. Μπορεί να είναι η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία, όμως όλα τα υλικά που έχω στο χέρι, μου είναι τόσο γνώριμα, που πλέον ξέρω ότι μπορώ να ελέγξω την ταινία χωρίς να παγιδευτώ σε ένα ερμητικό αυτοβιογραφικό σινεμά, αλλά αντίθετα να καταφέρω την απογείωσή της, προσεγγίζοντας το συναισθηματικό τοπίο του θεατή. Και αν κάτι μπορώ να εγγυηθώ, είναι πως όλοι όσοι πάρουμε μέρος σε αυτήν την περιπέτεια θα αισθανόμαστε περήφανοι που συμβάλαμε στο να την φτιάξουμε."

Ο συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης σχολιάζει την ταινία Οι Ακροβάτες του κήπου: "(...) Ο θάνατος εισβάλλει στην καλοκαιρινή ξενοιασιά καραδοκώντας στα παιχνίδια της μικρής παρέας. Σε ένα προ-βιομηχανικό τοπίο, που προαναγγέλει την καταστροφή ενός ελληνικού παραδείσου, οι πιτσιρικάδες, αλυσοδεμένοι, επιχειρούν ενός θανάτου σε μια δεξαμενή στις παρυφές της πόλης. Κάθε βουτιά στη δεξαμενή είναι και μια πρόωρη δοκιμή θανάτου. Πίσω τους η κλειστή θάλασσα με τα τάνκερ. Άραγε τι είναι εκείνο που έλκει τα παιδιά στον βυθό της τσιμεντένιας στέρνας; Η τρουμπίνα μια διαρκής απειλή, μια πρόκληση στην μήτρα. Προκρούστης και Μινώταυρος σε ένα σύγχρονο μύθο.
Και ενώ τα παιδιά θα χάνονται στο βάθος της καταραμένης δεξαμενής, η μάνα θα σπαράζει διαβάζοντας τα δυσοίωνα μηνύματα στο σφαγμένο καρπούζι. Στιγμές τραγικής έντασης δοσμένες σε παράλληλα πλάνα. Οι μεγάλοι διορθώνουν τα λάθη τους μέσα από τις ατασθαλίες των μικρών, ενώ τα παιδιά θα ωριμάζουν, μόνα τους , στο σκληρό κόσμο της παιδικής μοναξιάς.
Η βουτιά του Δήμα στην παιδική μνήμη και περιπέτεια έχει το δικό της κόστος. Εννοώ όχι το καλλιτεχνικό, που σίγουρα είναι κερδιμσμένο, αλλά το ψυχικό κόστος ενός σκηνοθέτη πάντοτε, στην πρώτη το δημιουργία, θέλει να μοιραστεί την οδύνη του με το αόρατο κοινό των θεατών. Καμμία επιστροφή στο τόπο της μνήμης στο χώρο της ιστορίας και των αναμνήσεων δεν είναι χωρίς αντίτιμο. Το άδειασμα της στέρνας , στο υπερρεαλιστικό φινάλε, ίσως δηλώνει -αυτοσαρκαστικά - την λύτρωση του σκηνοθέτη από το φάντασμα της παιδικότητας."

Ο Χρήστος Δήμας γεννήθηκε στην Ελευσίνα το 1969. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παρακολούθησε σεμινάρια κινηματογράφου και σεναρίου και δούλεψε ως συνεργάτης-βοηθός του Νίκου Βεργίτση και ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία Ζωή χαρισάμενη του Πατρίς Βιβάνκος. Το 1996 πηγαίνει στην Αμερική, μετά από πρόσκληση της εταιρίας του George Lucas, όπου και εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, παράλληλα με τις δικές του μικρού μήκους ταινίες,
συνεργάζεται σε αμερικανικές ανεξάρτητες παραγωγές. Έχει εργαστεί ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης στη σειρά του ALPHA "Κόκκινος Κύκλος" σε συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο. Έχει συγγράψει τα βιβλία "Βερόνικα" (1993) και "Ακροβάτες του Κήπου" (1995).

Φιλμογραφία
1998 ΑΝΑΣΑ 35mm, έγχρωμη, 21'
Διάκριση του ΥΠΠΟ,
Βραβείο Κοινού στο Τορόντο,
Βραβείο σκηνοθεσίας και β' γυναικείου ρόλου,
Μήλος Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους, Τορόντο
1995 ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑ Super 16mm, έγχρωμη, 20'
1997 TENDER 35mm, έγχρωμη, 12'
1999 ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ 35mm, έγχρωμη, 23'
Β' βραβείο, Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, Δράμα,
Α΄ κρατικό βραβείο από το ΥΠΠΟ
Βραβείο καλύτερης ταινίας, Μιλγουόκι
2001 ΑΚΡΟΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ 35mm, έγχρωμη, 105'