του Χάρη Ραφτογιάννη
(κριτική:Σωτήρης Ζήκος)

Αυτή κι αν είναι “χειροποίητη” ταινία. Πολύχρωμη και με συνεχείς μουσικές εναλλαγές. Και χορευτικά βήματα σάλσα. Σαν μια "τσιγγάνικη" μπαλάντα. Που αφηγείται μια “εναλλακτική” ερωτική ιστορία, με πλάγιο χιούμορ και ισόρροπα κατανεμημένη σοφία στους διαλόγους.
Για όταν ο Μάκης, ο κύριος Μάκης, ο εργολάβος και προστάτης των πουλιών, που κινδυνεύουν και πεθαίνουν χιλιάδες κάθε χρόνο καθώς προσκρούουν σε διάφανες επιφάνειες κι έτσι αυτός τοποθετεί στα τζαμωτά τοιχώματα του δρόμου ψηλά κάποια αυτοκόλλητα που μοιάζουν με μαύρα πουλιά σε σχηματισμό σαν να χορεύουν σε σάλσα χορογραφία... Όταν ο Μάκης, ο κύριος Μάκης λοιπόν, συναντά σ' ένα στημένο ατύχημα τη Μαρία η οποία ανήκει σε μια ομάδα “απόκληρων” ανθρώπων που μένουν σε κάποιες ρημαγμένες παράγκες εκεί που γίνονται τα έργα, που μοιάζουν σαν ακτιβιστές αλλά δεν είναι, που μοιάζουν σαν συμμορία αλλά δεν είναι... και τότε κάτι θα αρχίσει ν' αλλάζει. Ώσπου, μετά από κάποιες περιπέτειες ατυχούς προσέγγισης, ο Μάκης και η Μαρία θα μπορέσουν να πετάξουν μαζί αφήνοντας πίσω τους την προηγούμενη τους ζωή, ακολουθώντας το ποτάμι, που δεν υπάρχει ως ποτάμι στην ταινία αλλά ως μεταφορά της ροής που είναι η ζωή και ποτέ δεν σταματάει να κυλάει.

(65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)