του Γιάννη Βεσλεμέ
(κριτική: Ζωή- Μυρτώ Ρηγοπούλου)

Σ’ ένα σπίτι στοιχειωμένο απ’ το παρελθόν τρία αδέλφια προσπαθούν να ζωντανέψουν τη νεκρή μητέρα τους. Πειραματίζονται με μια αυτοσχέδια ντουλάπα-χρονομηχανή, μιλούν στο τηλέφωνο με τον πατέρα τους και καταναλώνουν ανεξέλεγκτα ψυχοτρόπες ουσίες. Την ιδιότυπη καθημερινότητά τους θα διαταράξει η απρόσμενη επίσκεψη της κοπέλας του ενός.  Μοιάζει μ’ εμπόδιο, ίσως, όμως, να εξελιχθεί σ’ ευκαιρία...
Ιδιοσυγκρασιακό κι ατμοσφαιρικό σινεμά, με το ρετρό στοιχείο ν’ αποτελεί μέρος της αισθητικής και της πλοκής του, το Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο του Γιάννη Βεσλεμέ, αναμειγνύει το οικογενειακό δράμα με την ψυχεδέλεια και την επιστημονική φαντασία με τον τρόμο, δεικνύει εικαστική δύναμη και ικανότητα για διακριτό, προσωπικό στιλ σκηνοθέτη-δημιουργού,  χάνει όμως την ευκαιρία, να επικοινωνήσει πληρέστερα με το θεατή εξαιτίας της ασάφειας των προθέσεών του. Σαν τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας/τρόμου των Σπίλμπεργκ και Ντάντε, που ο Βεσλεμές αγαπά, η αφήγησή του, που κρύβει μέσα της και το κωμικό, χτίζεται ολόκληρη πάνω στην προβληματική της ενηλικίωσης και της εφηβείας. Ανάμεσα στην ορμή για το μπροστά -που οι ήρωες ανακόπτουν με τη χρήση ναρκωτικών-, και τη νοσταλγία της χαμένης παιδικότητας, ανάμεσα στον έκδηλο φόβο της απώλειας των γονιών και την υπόγεια επιθυμία τους να τους ξεφορτωθούν για πάντα. Η αμφιθυμία τους θυμίζει κάτι απ’ το μύθο του Πίτερ Παν, με τους τρεις νεαρούς πρωταγωνιστές -εξαιρετικά επιλεγμένους φυσιογνωμικά και διαφορετικά- να μοιάζουν μ’ αγόρια στη Χώρα του Ποτέ που αιωρούνται αυτοκαταστροφικά ανάμεσα σ’ ένα μέλλον που δεν θέλουν κι ένα παρελθόν που δεν μοιάζει εφικτό, χωρίς  βασικά να θέλουν τίποτα ν’ αλλάξουν.
Ο τρόπος που ο Βεσλεμές εκφράζει τα ζητούμενά του μέσα απ’ τη μουσική (την οποία έχει γράψει ο ίδιος), τη σκηνογραφία και τα στιλιζαρισμένα του πλάνα, φέρνει στο μυαλό την οπτική του Νικολαΐδη, αλλά και το ταλέντο του να μετατρέπει εικόνες και ήχους σε συναισθήματα -πολύ πιο ελεγχόμενα, ωστόσο, απ’ ότι γίνεται εδώ. Και μπορεί το «τρυφερό παραμύθι» αυτό, όπως χαρακτηρίζει την ταινία του ο Βεσλεμές, να μην ολοκληρώνεται ως πείραμα, μένει, όμως, ως υπόσχεση για το μέλλον. Κάνοντας σίγουρα κάποιο κοινό  ν’ αρχίσει ήδη να ενδιαφέρεται για τα επόμενα βήματα του σκηνοθέτη.  

(65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)