του Γιώργου Τσεμπερόπουλου
(σχόλιο: Τάκης Σπετσιώτης)

ΥΠΑΡΧΩ - ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΑΣ
Παρακολούθησα με ευχαρίστηση και συγκίνηση την ταινία ''Υπάρχω'' του Γιώργου Τσεμπερόπουλου - και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; - μεγαλώσαμε με τον Καζαντζίδη και τα τραγούδια του (οικογενειακά γλέντια, θερινά σινεμά, τζουκ μπόξ της παραλίας κλπ). Είναι βέβαια και η ταινία που είναι καλογραμμένη, σενάριο με απλή αλλά πειστική αφηγηματική δομή, βασισμένο ως ''ραχοκοκκαλιά'' σε μια συνέντευξη του Γιώργου Λιάνη που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό ''Επίκαιρα'' στις 26 Αυγούστου του 1971, με τίτλο ''Μόνος, φτωχός και πονεμένος'', λίγες μέρες πριν ο Καζαντζίδης γίνει 40 χρονώ, μεράκλωσα, την αναζήτησα στο αρχείο μου, την βρήκα και την φωτογράφησα.
Σκηνοθεσία εύστοχη, ρέουσα, που κεντράρει στα πρόσωπα (αφού πρόκειται για έναν μεγάλο λαϊκό βάρδο και σπουδαίες τραγουδίστριες, μεγάλους συνθέτες και στιχουργούς δίπλα του), αλλά και στην ατμόσφαιρα της εποχής που δίνεται λιτά, αλλά δραστικά, χωρίς τις φανφάρες της ταινίας ''τοιχογραφίας'', ηθοποιούς πολύ σωστά διαλεγμένους όλους, και τον Χρήστο Μάστορα άφοβο να αναμετρηθεί με τον κεντρικό ρόλο και να ερμηνεύσει τα τραγούδια του, πολύ σωστά κι αυτά επιλεγμένα- τόσα όσα. Ο Καζαντζίδης την στιγμή της συνέντευξης ''έγερνε όλο και περισσότερο στον εαυτό του'' , όπως σωστά επισημαίνει ο Γιώργος Λιάνης, ''πλέκοντας με επιμέλεια το δίχτυ της αυτοεξορίας του''. Φύση τεράστιας αφοσίωσης στον προορισμό της στην ζωή, το Λαϊκό Τραγούδι, αλλά παράλληλα και με έντονα κριτική στάση απέναντι σ' αυτό και τον κόσμο του ( δεν τον γνώρισα αλλά ''βλέπω'' πρόχειρα, τον, χτισμένο από το γενέθλιο ωροσκόπιό του, χαρακτήρα του με Ήλιο, Ερμή, Αφροδίτη στον αστερισμό της Παρθένου, το κατ' εξοχήν ζώδιο της Κριτικής, και τον Κρόνο του στον Αιγόκερω).
Θέλω να συγχαρώ όλους τους συντελεστές για την ταινία, και τον Διονύση Σαμιώτη για την παραγωγή, που μας γύρισε στα δύσκολα, γλυκόπικρα, όπως τα τραγούδια του Καζαντζίδη, παιδικά μας χρόνια, απ' των οποίων την γλύκα και την μελαγχολία νομίζω ότι δεν θ' απαλλαγούμε (οι άνθρωποι της γενιάς μου τουλάχιστον) ποτέ όσο ζούμε, ακόμη και σε ώρες χαράς.

(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο Facebook)