(Η γη των κόκκινων ανθρώπων)
του Marco Bechis

Στην περιοχή Μάτο Γκρόσο ντο Σουλ της Βραζιλίας, οι λευκοί γαιοκτήμονες απολαμβάνουν μια ζωή με όλες τις ανέσεις. Διαθέτουν μεγάλες γόνιμες εκτάσεις και τις νύχτες διασκεδάζουν παρέα με τους τουρίστες οι οποίοι έρχονται στα μέρη για να παρατηρήσουν τα εξωτικά πτηνά.
Στις παρυφές της περιοχής έχουν παραγκωνισθεί οι ιθαγενείς ινδιάνοι, των οποίων η ζωή γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη. Ιδιαίτερα οι νέοι, είναι εγκλωβισμένοι σε οικισμούς από παράγκες χωρίς προοπτικές στη ζωή τους και το μόνο που περιμένουν είναι μια απάνθρωπη δουλειά στις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμων. Κάτω από αυτές τις συνθήκες πολλοί νέοι οδηγούνται στην αυτοχειρία. Ένα ανάλογο περιστατικό γίνεται η αφορμή για εξέγερση. Με αρχηγούς το Νάντιο και το μάγο της φυλής οι ιθαγενείς Γκουαράνι κατασκηνώνουν στις φυτείες και διεκδικούν πίσω τη γη τους.
Οι δύο αντίθετοι κόσμοι συγκρούονται σφοδρά, τόσο μεταφορικά όσο και στην πραγματικότητα. Όμως παρόλο το μίσος και το θυμό, η κάθε πλευρά είναι εξίσου περίεργη και γοητευμένη με την άλλη. Μια περιέργεια που οδηγεί σε έναν βαθύ δεσμό ανάμεσα στο νεαρό Οσβάλντο και την κόρη ενός γαιοκτήμονα...
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Marco Bechis (Μάρκο Μπέκις) δηλώνει στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας τι συνιστά το κέντρο βάρους της: «Ήθελα να κάνω μια ταινία γι’ αυτά τα μέρη (στον Αμαζόνιο), όμως το ερώτημα ήταν «το πώς» να κάνω μια ταινία, τι κινηματογραφική γλώσσα να χρησιμοποιήσω, τι κινηματογραφικά μέσα. Ήξερα ότι το κύριο πρόβλημα ήταν η επιλογή των ηθοποιών, η διανομή των ρόλων. Όμως ποιοι επαγγελματίες ηθοποιοί θα μπορούσαν να κάνουν μια τέτοια ταινίας;
Βρήκα την απάντηση στο ερώτημα ένα απόγευμα, μετά από μια συνάντηση με τις αρχές του τόπου: Αυτοί οι ιθαγενείς, άνδρες και γυναίκες που τους παρατηρούσα να υπερασπίζονται το δίκιο του στις κυβερνητικές αρχές της Βραζιλίας, ήταν προικισμένοι με μια ιδιαίτερη ικανότητα όσον αφορά την τέχνη της ρητορικής. Ήξεραν να μιλούν με πειστικότητα, έλεγχαν τον λόγο και την κίνηση του σώμα τους. Ήταν ηθοποιοί. Από κει και πέρα ήμουν απολύτως σίγουρος ότι η ταινία θα γινόταν μόνο αν κατάφερνα να έχω αυτούς τους ιθαγενείς στην ταινία μου. Χωρίς αυτούς η ταινία δεν θα είχε νόημα».