(Ο γάμος της Tuya)
του Wang Quan’an

Πορτραίτο μιας γυναίκας που επιβιώνει σε συνθήκες δύσκολες, η ταινία Tuya’s Marriage/ Tuya de hun shi (Ο γάμος της Tuya) είναι επίσης και μια συγκλονιστική καταγραφή της ζωής στις απώτατες και σχετικά ανέγγιχτες ακόμα από το βιομηχανικό πολιτισμό, επαρχίες της Κίνας.
Οι συνθήκες διαβίωσης αλλάζουν με τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς στην Εσωτερική Μογγολία και ο τρόπος ζωής για τους ανθρώπους που την κατοικούν –κατά κύριο λόγο βοσκούς- επίσης μεταβάλλεται. Τώρα είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες, αναζητώντας την τύχη τους στις πόλεις.
Αυτή όμως είναι μια εξέλιξη μη επιθυμητή για την όμορφη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Tuya. Όταν η κυβέρνηση πιέζει τον σύζυγό της να εγκαταλείψει το σπίτι του και την κτηνοτροφική ζωή του και να μετακομίσει στην πόλη, η Tuya αρνείται και αποφασίζει να μείνουν, παρόλο ότι γνωρίζει ότι ο άνδρας της είναι ανάπηρος και δεν μπορεί να την βοηθήσει ούτε στο μεγάλωμα των παιδιών τους, ούτε στην φροντίδα των ζώων. H δύσκολη και επίπονη δουλειά κάνει την όμορφη Tuya να εξαντλείται, ο άνδρας βλέποντας την να βασανίζεται την πιέζει να πάρουν διαζύγιο για να μπορέσει να ζήσει μια καλύτερη ζωή, η Tuya ενώ είναι αρνητική στην αρχή μια ξαφνική αρρώστια που την ρίχνει στο κρεβάτι, την κάνει να ξανασκεφτεί αυτό που της ζητάει ο σύζυγός και τελικά να το δεχτεί με μια προϋπόθεση, να ξαναπαντρευτεί με έναν άνδρα οπού εκείνος θα είναι σε θέση να βοηθήσει των ανάπηρο άνδρα της, τα παιδιά της και να αναλάβει το βοσκοτόπι με τα ζώα. Έτσι ξεκινάει η αναζήτηση συντρόφου της Tuya ο οποίος θα πρέπει να δεχτεί τα προβλήματα της.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Wang Quan’an δηλώνει σχετικά: «Η μητέρα μου γεννήθηκε στη Εσωτερική Μογγολία όχι πολύ μακριά από την τοποθεσία που γυρίστηκε η ταινία. Είναι γι’ αυτό που πάντα μ’ άρεσαν οι Μογγόλοι, ο τρόπος ζωής τους και η μουσική τους. Όταν έμαθα για τις επιπτώσεις που είχε η μαζική βιομηχανοποίηση και η μετατροπή της στέπας σε έρημο, όπως επίσης και για το πώς οι ντόπιοι ιθύνοντες αναγκάζουν τους βοσκούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους: τότε αποφάσισα να κάνω μια ταινία που να καταγράφει τον τρόπο ζωής τους πριν αυτός εξαφανιστεί για πάντα»
Η ταινία κέρδισε τη “Χρυσή Άρκτος” στο 57ο Φεστιβάλ του Βερολίνου (2007).