(Το χρονικό μιας απόδρασης)
του Israel Adrián Caetano
Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία η ταινία Cronica de una fuga (Το χρονικό μιας απόδρασης) επικεντρώνεται σε μια από τις πολλές σκοτεινές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας της Αργεντινής: την τραυματική περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας. Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι ο Claudio ένας νεαρός τερματοφύλακας. Ξαφνικά και χωρίς κανένα προφανή λόγο συλλαμβάνεται. Μεταφέρεται σ’ ένα παράνομο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου οι κρατούμενοι βασανίζονται και σωματικά και ψυχολογικά. Τελικά αυτός και τρεις συγκρατούμενοι του κατορθώνουν να δραπετεύσουν.
Η ταινία βασίζεται σ’ ένα βιβλίο στο οποίο ο αληθινός πρωταγωνιστής Claudio Tambourino αφηγείται τις εμπειρίες του. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Israel Andrian Caetano εξηγεί σχετικά: «Η βασική ιδέα της μεταφοράς του βιβλίου στο κινηματογράφο ήταν να είμαστε όσο το δυνατό πιο κοντά στη κεντρική ιδέα του βιβλίου. Η ταινία Cronica de una fuga (Το χρονικό μιας απόδρασης) είναι μια ιστορία γι’ αυτούς που επιβίωσαν του τρόμου, αφηγημένη ως μια ταινία τρόμου. Ήμασταν προσεκτικοί να μην ολισθήσουμε προς μια νοσηρότητα άλλωστε η ίδια η ιστορία είναί από μόνη της αρκετά τρομακτική».
Ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας Claudio Tambourino περιγράφει ως εξής την εμπειρία του να παρακολουθείς στην κινηματογραφική οθόνη αυτό που σου συνέβη στην πραγματικότητα. «Την πρώτη φορά που είδα την ταινία έκπληκτος αισθάνθηκα πόνο μετά από τόσα χρόνια –ενώ πίστευα ότι είχα γυρίσει σελίδα στη ζωή μου. Η ταινία είναι πολύ πιστή στην απεικόνιση αυτού που ζήσαμε».
Ο Israel Andrian Caetano σχολιάζει την αισθητική της ταινίας -το γύρισμα με κάμερα στο χέρι: «Αυτό που πρόσφερε περισσότερη ελευθερία και έδινε την εντύπωση της ζωντανής μαρτυρίας. Ορισμένες φορές επιλέγαμε περίεργες γωνίες λήψεις έτσι που το κοινό να έχει την αίσθηση των ψυχολογικών βασανιστηρίων που οι κρατούμενοι υπέστησαν. Ήθελα η αισθητική της ταινίας να αντανακλά την ατμόσφαιρα της ατέλειωτης καταπίεσης που κυριαρχούσε. Χρησιμοποίησα τη φωνή εκτός πεδίου λιγάκι όπως τις ταινίες τρόμου, για να ενισχύσω αυτήν την αίσθηση. Στο τέλος το άνοιγμα του παραθύρου είναι μια απελευθέρωση και για όλους τους θεατές».
