(Ακίνητες ζωές)
του Jia Zhang – Ke

Ο Jia Zhang – Ke (Τζία Τζανγκ-Κε) είναι μια από τις ηγετικές φιγούρες της αποκαλούμενης «6ης Γενιάς» των κινέζικου κινηματογράφου, συνεχιστής της «5ης Γενιάς» των Zhang Yimou και Chen Kaige. Σε αντίθεση με τα θεαματικά ιστορικά έπη της «5ης Γενιάς», οι νέοι σκηνοθέτες του κινέζικου σινεμά παρήγαγάν ρεαλιστικές ταινίες στις οποίες δεν υπήρχε καμία κρατική επιχορήγηση. Οι ταινίες τους μελετούσαν τη συμπεριφορά καθημερινών ανθρώπων στο περιβάλλον τους, χωρίς να παραβλέπουν να καυτηριάζουν ζητήματα ταμπού στην σύγχρονη Κίνα, όπως: σεξ, γραφειοκρατία, ανεργία, εξάρτηση από τα ναρκωτικά, πορνεία και AIDS.
Ο Jia Zhang – Ke κάνει έναν απολογισμό της διαδρομής της γενιάς του: «Τη δεκαετία του ’80 οι σκηνοθέτες της «5ης Γενιάς» ήταν πραγματικοί ήρωες. Κατάφεραν να σπάσουν τα στεγανά του κινέζικου κινηματογράφου και να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο. Άλλαξαν χαρακτήρα όμως πολύ γρήγορα. Στις πρόσφατές ταινίες τους δεν μπορούν να δουν την εμπειρία του να ζει κάποιος στην Κίνα. Ο δικός μου τρόπος σκηνοθεσίας, μου επιτρέπει να περιγράψω την κινέζικη πραγματικότητα, χωρίς διαστρεβλώσεις».
Οι αγαπημένοι του σκηνοθέτες είναι: o Ozu Yasujiro (Γιασουχίρο Όζου), o Hou Hsiao Hsien (Χου Χσιάο Χσιέν), o Robert Bresson, o Federico Fellini, ο Vittorio de Sica και ο Θόδωρός Αγγελόπουλος, των οποίων και λατρεύει όχι μόνο τη δουλειά τους, αλλά και τη στάση που κράτησαν απέναντι στην παγκόσμια βιομηχανία του θεάματος

Ο Νέος Κόσμος του Jia Zhang-ke
Μέσα από δύο διαφορετικές, παράλληλες ιστορίες αναζήτησης, το Still Life παραθέτει -με δύναμη και ρεαλισμό- τα προβλήματα των ανθρώπων που προσπαθούν να συμβιβαστούν με τις αλλαγές από την ανέγερση του Φράγματος στα Τρία Φαράγγια και να συνεχίσουν, με όποιο τρόπο και… κόστος, τη ζωή τους.
Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες του Jia, στις οποίες οι χαρακτήρες αναζητούσαν την επιτυχία/ ευτυχία μακριά από τα ασφυκτικά όρια της αγροτικής ζωής, το Still Life αφορά αυτούς που έχουν μείνει πίσω, «ανθρώπινα ερείπια» σε μία πόλη που –κυριολεκτικά- θα βυθιστεί στην παλίρροια της παγκοσμιοποίησης. Θα έλεγε κανείς ότι η Νεκρή Φύση του τίτλου αφορά περισσότερο τους χαρακτήρες παρά το τοπίο, υπογραμμίζοντας εύστοχα (και ειρωνικά) τον κοινωνικό αντίκτυπο της διείσδυσης της Κίνας στην παγκόσμια αγορά και οικονομία.
Σε όλη την ταινία, ο Jia χρησιμοποιεί κεφάλαια με τίτλους όπως «Τσιγάρα», «Τσάι» «Καφές», τονίζοντας την κατάχρηση των καταναλωτικών προϊόντων στη σύγχρονη ζωή. Παράλληλα, τα προϊόντα αυτά λειτουργούν και ως (εύθραυστα) πλέγματα σχέσεων που συνδέουν τους ήρωες με τα (απόντα) αγαπημένα τους πρόσωπα: ένα παλιό πακέτο τσιγάρο πάνω στο οποίο είναι γραμμένη η διεύθυνση του (βυθισμένου πλέον) σπιτιού της γυναίκας του Sanming, καραμέλες βουτύρου που προσφέρει στον Sanming η γυναίκα του όταν σκέφτονται να ξαναρχίσουν τη ζωή τους μαζί… Έτσι, ο Jia υπαινίσσεται ότι ακόμη και μέσα από τις τραγικές συνέπειες του καπιταλισμού, κάτι καινούριο και διαφορετικό θα γεννηθεί…
Με γήινο σκηνικό το κολοσσιαίο Φράγμα σε μία τοπογραφία που θυμίζει εμπόλεμη ζώνη, τοπίο του πλανήτη Άρη και φουτουριστική αποικία, ο Jia καταφέρνει να αποδώσει το παράλογο ονειρικό τοπίο της βιομηχανικής ερήμου με τα μεγαλοπρεπή και τρομαχτικά αρχιτεκτονικά επιτεύγματα από τη μία, και της κοινωνικοοικονομικής χίμαιρας από την άλλη.

(πηγή δελτίο τύπου)