του Pablo Larraín
Ο Augusto Pinochet, επί χρόνια δικτάτορας της Χιλής, μετά από διεθνείς πιέσεις, οδηγείται στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την προεδρία του το 1988. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης πείθουν τον Rene Saavedra, ένα θαραλλέο στέλεχος μιας διαφημιστικής εταιρίας, να ηγηθεί της προεκλογικής εκστρατείας τους. Με πενιχρά μέσα και υπό συνεχή παρακολούθηση από τα ανδρείκελα του δικτάτορα, ο Saavedra και η ομάδα του θα υλοποιήσουν ένα τολμηρό σχέδιο για να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν τη χώρα τους από την καταπίεση.
Το σενάριο του Pedro Peirano είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο El plebiscitο (το δημοψήφισμα) του Antonio Skármeta.
Στο ρόλο του Rene Saavedra, ο Gael García Bernal.
Η ταινία γυρίστηκε με U-matic, μια κάμερα της Sony που πρωτοεμφανίστηκε στην αγορά το 1971, έγραφε αναλογικά σε βιντεοκασέτα και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 είχε σχεδόν αντικαταστήσει τις κάμερες των 16mm. Ήταν επιλογή του σκηνοθέτη Pablo Larraín να γυρίσει την ταινία σε αυτή την μορφή για να ενταχθούν αρμονικά στην ταινία τα πλάνα αρχείου - ντοκουμέντα που είχε στη διάθεσή του από το 1986 - 1987, οπότε και διαδραματίζεται η ιστορία στην ταινία, αλλά και για να δημιουργηθεί η ιδιαίτερη αίσθηση της εποχής.
Ο Pablo Larraín δηλώνει, σχετικά με την ταινία, στις σημειώσεις για την παραγωγή: «Ο Rene Savvedra είναι τέκνο του νεοφιλελεύθερου συστήματος, που επέβαλε ο Πινοσέτ στη χώρα. Και ακριβώς γι 'αυτό είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι είναι ο ίδιος, με τα ίδια ιδεολογικά εργαλεία που έφερε η δικτατορία, υπεύθυνος για να νικήσει τον Πινοσέτ. Και το κάνει εφευρίσκοντας μια διαφημιστική εκστρατεία γεμάτη με πολιτικά σύμβολα και στόχους, που στην επιφάνεια είναι απλώς μέρος μιας επικοινωνιακής στρατηγικής, ωστόσο, στην πραγματικότητα, αποκρύπτει το μέλλον της χώρας. Για μένα, το ΟΧΙ της εκστρατείας είναι το πρώτο βήμα προς την εδραίωση του καπιταλισμού ως του μόνου βιώσιμου πολιτικού συστήματος στη Χιλή. Η ταινία δεν είναι μια αλληγορία: Είναι ο καπιταλισμός, αγνό και αληθινό προϊόν της διαφήμισης, που κυριαρχεί στην πολιτική».
Η Diana Sanchez σημειώνει, στον κατάλογο του Φεστιβάλ Τορόντο, σχετικά με την ταινία: «Χρησιμοποιώντας την αναλογία κάδρου 4:3 και γυρίζοντας με την αναλογική τεχνολογία σε φιλμ, ο Larraín έχοντας μια εικόνα γεμάτη κόκκο, συντηρεί την αισθητική της περιόδου και συνδυάζει αρμονικά το αρχειακό υλικό με τις λήψεις του σήμερα. Με σασπένς και ένα χωρίς ανάσα ρυθμό, η ταινία No είναι ένα γεμάτο εντάσεις πολιτικό θρίλερ, με πολιτικό μήνυμα, και μια ζωντανή καταγραφή της θριαμβευτική επιστροφής της Χιλής στη δημοκρατία».
Στην ταινία απονεμήθηκε το Βραβείο CICAE στο Φεστιβάλ Καννών 2012.
