(Η γυναίκα της ομίχλη)
του Heinosuke Gosho

Ο Φουμικίσι και η γυναίκα του έχουν ένα καθαριστήριο σε μια λαϊκή συνοικία του Τόκιο. Η αδελφή του Φουμικίσι, η Ότοκου μετά τον θάνατο του ανδρός της δεν έχει άλλη φιλοδοξία στη ζωή της  από το να δει τον γιο της Σέιτσι να προκόψει. Ο τελευταίος όμως τα φτιάχνει με μια γκέισα, πρώην ερωμένη του θείου του. Όταν ο Φουμικίσι μαθαίνει ότι είναι έγκυος του ανεψιού του, θα σώσει την κατάσταση και το μέλλον του Σέιτσι: παίρνει την μεγάλη απόφαση να υιοθετήσει το παιδί για το καλό όλων...
O Χεινοσούκε  Γκόσο/Heinosuke Gosho (1902-1981) είναι ο λιγότερο γνωστός στην Δύση από τους πρωτοπόρους του Ιαπωνικού σινεμά. Νόθο παιδί μιας διάσημης γκέισας, αναγνωρισμένο από τον πατέρα του μετά τον θάνατο του νόμιμου κληρονόμου, ο Γκόσο παθιάστηκε νωρίς με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ακούραστος και εμμονικός ζωγράφος της ζωής των απλών ανθρώπων της μεσαίας τάξης και του λαουτζίκου, δημιούργησε ένα προσωπικό στυλ, το λεγόμενο «σομινγκέκι» δηλαδή το είδος των ταινιών που περιγράφουν την καθημερινότητα των ασήμαντων ανθρώπων ενώ ασχολήθηκε, στα χνάρια του Σιμάζου του οποίου υπήρξε βοηθός, σχεδόν αποκλειστικά με σύγχρονα θέματα. Γύρισε την πρώτη γιαπωνέζικη ομιλούσα ταινία το 1931 (Η φίλη μου και η γυναίκα μου) και πάντα στο πλούσιο έργο του (γύρω στις 100 ταινίες) έσκυψε με αγάπη και ανθρωπιά πάνω στη μοίρα των χαρακτήρων που βασίζονται, όπως στην Γυναίκα της ομίχλης, σε  προσωπικές βιωματικές εμπειρίες. Ο Γκόσο δικαίως θεωρείται ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στον Όζου και τον Ναρούσε.
Μ.Δ.