(Πισότε, το χαμίνι του Σάο Πάολο)
του Héctor Babenco
 

Το Σάο Πάολο είναι πλημμυρισμένο από εγκαταλελειμμένα παιδιά, οργανωμένα  σε συμμορίες ανηλίκων. Ο δεκάχρονος Πισότε, περιπλανώμενος και άστεγος, συλλαμβάνεται και οδηγείται στο αναμορφωτήριο, όπου έρχεται αντιμέτωπος με τους νόμους της ζούγκλας που ορίζουν την ζωή στα ιδρύματα εγκλεισμού: κακοποιήσεις και βιασμοί σε καθημερινή βάση, ναρκωτικά, εξαφανίσεις συγκρατούμενων, νυχτερινές επιδρομές από φασιστικές παρακρατικές ομάδες... Όταν δραπετεύει μαζί με δύο συντρόφους του, έχοντας χάσει οριστικά οτιδήποτε έχει σχέση με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας,  επιστρέφει και πάλι στους δρόμους όπου κυριαρχούν η ωμή βία, ακραίες μορφές εγκληματικότητας και ο θάνατος είναι πανταχού παρών. Για να μπορέσει να επιβιώσει, συστήνει συμμορία μαζί με τους φίλους του, κατεβαίνοντας σταδιακά στην κόλαση ενός ζοφερού κόσμου: κλοπές, εκβιασμοί, νταβατζιλίκι, φόνος... Στο τέλος, θα φύγει  κυνηγημένος από την αστυνομία, σε άλλη πόλη.
Με αυτή την ταινία ο Έκτορ Μπαμπένκο/ Héctor Babenco καταγράφει με μεγάλη σκηνοθετική δεξιοτεχνία και τόλμη, ένα σοβαρό πρόβλημα που ταλανίζει την βραζιλιάνικη (και όχι μόνον) κοινωνία και αφορά στα χιλιάδες ανήλικα παιδιά που ζουν στους δρόμους, σε μια κατάσταση πλήρους ανομίας και παραβατικότητας και έχοντας μέσο όρο ζωής κάτω από τα είκοσι χρόνια. Τα προγράμματα κοινωνικής ένταξης είναι ανύπαρκτα, ενώ τα ιδρύματα που τα φιλοξενούν κατά καιρούς, ουσιαστικά τα εκπαιδεύουν πώς να γίνουν κανονικοί εγκληματίες. Η Αστυνομία, οι παρακρατικές και οι οργανώσεις του υποκόσμου, είτε τα χρησιμοποιούν και τα εκμεταλλεύονται  με τον πιο άγριο τρόπο (διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία, εμπόριο ανθρώπινων οργάνων), είτε τα εκτελούν εν ψυχρώ, όταν ο αριθμός τους αυξάνεται και δεν μπορούν να τα ελέγξουν. Η αρχική πρόθεση του σκηνοθέτη ήταν να κάνει ένα ντοκιμαντέρ  σχετικά με το θέμα, γι’ αυτό και η ταινία διατηρεί την συγκλονιστική αμεσότητα του ντοκιμαντέρ, με σκηνές που συλλαμβάνουν εικόνες αληθινής ζωής, σοκάροντας το ανυποψίαστο βλέμμα. Οκτώ χρόνια μετά το γύρισμα της ταινίας, προς επιβεβαίωση των στατιστικών θανάτου, ο μικρός πρωταγωνιστής (παιδί του δρόμου κι αυτός), Φερνάντο Ράμος ντα Σίλβα θα δολοφονηθεί από την αστυνομία, δίνοντας ένα τραγικό εξωκινηματογραφικό τέλος στην ιστορία του Πισότε. 
·Αργυρή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ Λοκάρνο 1981, Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία από τις Ενώσεις Κριτικών του Λος Άντζελες και της Νέας Υόρκης  
(δ.τ.)