(Μαζί σου κι ας πεθάνω)
του Josh Lawson
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο για την ταινία περίπου έξι χρόνια πριν, κι ενώ δούλευα στο Λος Άντζελες. Σ’ αυτό το διάστημα είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που αγάπησαν αυτή την ιστορία και τους ευφυείς χαμηλούς τόνους της όσο εγώ. Το κοινό μας πάθος και η συνεργασία μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Παρότι το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας είναι πλασματικό, ανακάλυψα ότι ενώ έπαιρνα μαθήματα ζωής, αυτή αναπτυσσόταν κι ωρίμαζε. Μερικές φορές, αυτό συνέβαινε και την ίδια στιγμή που είχαμε να γυρίσουμε μια σκηνή. Κοιτάζοντας πίσω, το βρίσκω δύσκολο να αφαιρέσω τον εαυτό μου από μια πλαστή περίσταση. Νομίζω ότι πάντα υπάρχει αναφορά στις προσωπικές εμπειρίες του καθενός.
Τα θέματα που επαναλαμβάνονται στο «Μαζί σου κι ας πεθάνω», είναι οι αρχές, η ηθική, η κανονικότητα, η μονογαμία, οι σχέσεις, η αγάπη και η εξαπάτηση- όλα τυλιγμένα με ένα σέξι κόκκινο φιόγκο. Η ιστορία ελπίζω να περάσει το μήνυμα ότι δεν πρέπει να παίρνουμε το σεξ τόσο σοβαρά. Είναι μέρος της καθημερινότητας. Είναι μια φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπινου σώματος, και για το λόγο αυτό, δεν θεωρώ ότι είναι ριψοκίνδυνη η ιστορία- αντίθετα με αυτό που πολλοί πιστεύουν.
Το σεξ είναι ένα όμορφο πράγμα, που μπορεί να γίνει κι επικίνδυνο. Μπορεί να είναι ρομαντικό, μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά μπορεί να είναι και αστείο. Αυτό που μου αρέσει στην ταινία είναι ότι συχνά πηγαίνει το σεξ σε αστεία μέρη, αλλά άλλες φορές το αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά. Το σεξ μπορεί επίσης να είναι στενάχωρο- η έλλειψη του ή τα ψέμματα προς το σύντροφο σου. Το σεξ είναι ένα πολύπλοκο πράγμα- προκαλεί συναισθήματα που καμία άλλη δραστηριότητα δε μπορεί να προκαλέσει- και το να προσπαθήσει κανείς να το περιορίσει θα ήταν απλά μία μεγάλη παρεξήγηση.
Το «Μαζί σου κι ας πεθάνω» είναι ένα σχόλιο στη σημερινή κοινωνία, και μία πρόκληση στην ιδέα της κανονικότητας. Πιστεύω ότι η μοντέρνα κοινωνία, ιδιαιτέρως λόγω της εξάπλωσης του ίντερνετ, έχει επιτρέψει στους ανθρώπους να είναι πιο ανοιχτοί κι εδηλωτικοί (ακόμη κι όταν μιλούν ανώνυμα ή ιδιαιτέρως). Το διαδίκτυο προσφέρει έναν τόπο εξερεύνησης της σεξουαλικότητας- κι αυτό είναι καλό.
Η σεξουαλικότητα εξελίσσεται και αντικατοπτρίζει την κοινωνία που την περιβάλλει. Το να είναι κάποιος ικανοποιημένος σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ότι ήταν εκατό χρόνια πριν. Χρειάζεται πολύ περισσότερη προσπάθεια κι αποφασιστικότητα εξαιτίας της καθημερινής έκθεσης. Τίποτα δεν είναι πια φυσιολογικό. Ο φυσιολογικός μπορεί να θεωρείται ασυνήθιστος σήμερα. Αν είσαι φυσιολογικός, είσαι η εξαίρεση του κανόνα.
Η επιλογή των ηθοποιών ήταν δύσκολη- ήθελα να μπορεί το κοινό να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες. Για το λόγο αυτό, θεώρησα αναγκαίο να βρούμε άγνωστους ηθοποιούς που να μπορούν να ελιχθούν εύκολα. Ψάξαμε πάρα πολύ για το σωστό καστ, και δε θα τα είχαμε καταφέρει χωρίς τη Νίκι Μπάρετ.
Υπήρχαν πάρα πολλές προκλήσεις καθώς ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθετούσα μια μεγάλου μήκους ταινία. Νομίζω για μένα αυτές που ξεχωρίζουν, είναι οι ισορροπίες που πρέπει να κρατάς ως σκηνοθέτης- σεναριογράφος και ηθοποιός. Το σενάριο ήταν το δυσκολότερο όλων, γιατί άλλαζε συνεχώς. Ήταν ρευστό. Τα περισσότερα βράδια γυρνούσα στο σπίτι και πρόσθετα σκηνές. Βασιζόμουνα πολύ στη συμβολή άλλων για την αυθεντικότητα των χαρακτήρων. Είχα αποφασίσει ότι αυτή η ταινία θα απευθυνόταν στον καθένα, όποια κι αν ήταν η προσωπικότητα του.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)