του José Luis Rugeles
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Η ταινία ξεκίνησε ως μια αντανάκλαση των ένοπλων συγκρούσεων στην Κολομβία. Αρχίσαμε να παίρνουμε συνεντεύξεις από γυναίκες πρώην στρατιώτες, και συνειδητοποιήσαμε πως σχεδόν όλες είχαν επιστρατευτεί ενώ ήταν ακόμα παιδιά, για διαφορετικούς λόγους, όπως η απουσία της πολιτείας, η γοητεία των όπλων, η αναζήτηση εξουσίας, η διαφυγή από την κακοποίηση των γονιών, ακόμα κι επειδή πολλές οικογένειες προτιμούσαν να δώσουν ένα κορίτσι παρά ένα αγόρι όταν έπρεπε να εκπληρώσουν το μερίδιό τους στην επιστράτευση.
Θεωρήσαμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να πούμε αυτή την ιστορία ήταν μέσα από τα βουβά μάτια της Μαρία, καθώς παρακολουθεί το πλήγμα που επιφέρει ο πόλεμος στην κοινωνία μας. Γι’ αυτό χρειαζόμουν την κάμερα να βρίσκεται πολύ κοντά στους χαρακτήρες, και ειδικά σε εκείνη. Ήθελα να βλέπουμε τον πόλεμο μέσα από τα μάτια της. Να μπορούμε να νιώθουμε και να δονούμαστε μαζί της, να νιώθουμε τον παλμό των συναισθημάτων της.
Δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω steadycam, γιατί θα προέκυπτε μια αποστειρωμένη κίνηση, υπερβολικά καθαρή. Αλλά η χειροκίνητη κάμερα θα ήταν πολύ απότομη και θα έχανα την οικειότητα μαζί της. Ευτυχώς, βρήκαμε το Movi, έναν εξοπλισμό κάμερας που μας επέτρεψε να κινούμαστε σε αυτό το άγριο περιβάλλον και μας βοήθησε να δημιουργήσουμε ένα αντισυμβατικό συνεργείο, χωρίς φώτα και με πολύ λίγα άτομα, που τελικά αποδείχθηκε ιδανικό για την ταινία και επέτρεψε στον διευθυντή φωτογραφίας να επικεντρωθεί στο σημαντικότερο εργαλείο του: το μάτι του.
Προκειμένου να επιλέξουμε αυτούς που θα υποδύονταν τη Μαρία και τα άλλα παιδιά, ακολουθήσαμε μια παρόμοια τεχνική με αυτή που χρησιμοποιήσαμε για την εξέλιξη του σεναρίου. Αναζητήσαμε την πραγματικότητα. Η εμπειρία των θεατρικών εργαστηρίων με τα παιδιά ήταν εκπληκτική. Είχαμε μια ανταλλαγή γνώσεων: τους δώσαμε θεατρικά εργαλεία για την υπόλοιπη ζωή τους, και την ίδια στιγμή παραλάβαμε κάτι σαν masterclass πάνω στις ένοπλες συγκρούσεις της Κολομβίας, καθώς τα περισσότερα παιδιά είχαν εκτεθεί στις συρράξεις και στον πόλεμο. Αυτό αποτέλεσε μέρος της δημιουργίας των χαρακτήρων της ταινίας.
Με τον ίδιο τρόπο, το σκηνικό είναι δοσμένο με ρεαλιστικό τρόπο. Μια πυκνή ζούγκλα όπου το πράσινο γίνεται ατέρμονο και μονότονο, καταπιέζοντας όχι μόνο τους χαρακτήρες αλλά και τον θεατή με παρόμοιο τρόπο.
Δεν θέλαμε να γυρίσουμε μια ταινία δράσης ή μια πολεμική ταινία. Δεν θέλαμε να δείξουμε τη βία, αλλά αυτά που αφήνει πίσω της, από τη θηλυκή πλευρά της ματιάς ενός κοριτσιού, μιας μητέρας που παλεύει για το μέλλον της.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)