(Γλυκό πεπρωμένο)
του Atom Egoyan

Μια μικρή και απομονωμένη ορεινή κωμόπολη του Καναδά βυθίζεται στο πένθος όταν το σχολικό λεωφορείο, γεμάτο παιδιά, πέφτει στην παγωμένη λίμνη. Μετά το δυστύχημα ένας δικηγόρος καταφθάνει από τον έξω κόσμο, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να μετατρέψει τον θρήνο των γονέων σε οργή. 
«…Το Γλυκό πεπρωμένο μιλά για την απώλεια της ζωής και το συνακόλουθο πένθος. Ο καναδός σκηνοθέτης δεν ρίχνει απλώς ένα βλέμμα, αλλά εισχωρεί βαθιά σ’ έναν ψυχικά ταραγμένο κόσμο. Μέσα στα χιονισμένα τοπία του Βανκούβερ, συναντώνται με συγκλονιστικό τρόπο το συλλογικό και το ατομικό δράμα. Η κοινότητα, χάνοντας τα παιδιά της, χάνει το ίδιο της το μέλλον. Από την ανοιχτή πληγή στα σωθικά της φαίνονται, κρυμμένα μυστικά, αρρωστημένα πάθη, ανομολόγητες σχέσεις, ακατονόμαστες αλήθειες, ζωές χαμένες και βουλιαγμένες στον πάτο της καθημερινότητας… Ο μεγαλοδικηγόρος Μίτσελ Στήβενς έρχεται σαν έκπτωτος άγγελος από τον έξω κόσμο, απρόσκλητος, σ’ έναν τόπο χτυπημένο από τη μοίρα, βυθισμένο σ’ έναν θρήνο όχι σπαραξικάρδιο αλλά βαρύ, βαθύ, εσωτερικό, σαν βουβή κραυγή της ψυχής. Ανθρακωρύχος της ψυχής (των άλλων), ειδικός να εξορύσσει τα κοιτάσματα οργής και οδύνης πού κουβαλούν μέσα τους οι σιωπηλοί και ταραγμένοι άνθρωποι της κοινότητας. Ένας κλέφτης συναισθημάτων, που τα χρειάζεται για να θρέψει τις αδηφάγες Ερινύες του, για να γεμίσει τον ωκεανό της θλίψης του, για να διατηρήσει το επαγγελματικό του προσωπείο, για να εκτονώσει την οργή του μέσα από την οδύνη των άλλων… Ο δικηγόρος-‘’ψυχοκυνηγός’’, βάζοντας τα χέρια του σχεδόν μέσα στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, πυροδοτεί την αδυναμία και την απάθειά τους με τη σπίθα της εκδίκησης… Η ταινία κουβαλά τόσο έντεχνα το βαρύ δραματικό της φορτίο ‘’από πάγο που καίει’’, πού ούτε για μια στιγμή δεν πέφτει στον μελοδραματισμό, ο οποίος καραδοκεί λόγω θέματος. Κρατά σε απόσταση ασφαλείας τον θεατή και ταυτόχρονα τον βάζει μπροστά σ’ ένα καίριο ερώτημα της εποχής μας: σε τι κόσμο μεγαλώνουμε  τα παιδιά μας;… Τι μπορεί να ταράζει περισσότερο τον συμπαθέστατο νέο πατέρα ενός μικρού αγοριού, Ατόμ Εγκογιάν, από τον θάνατο ενός παιδιού; “Αν χάνουμε τα παιδιά μας”, λέει ο Ράσελ Μπανκς, (συγγραφέας του βιβλίου πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία) “φταίμε εμείς, που τα έχουμε εγκαταλείψει”…».

(Το κριτικό απόσπασμα για την ταινία προέρχεται από το κείμενο για το έργο του Ατόμ Εγκογιάν που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Θωμά Λιναρά με τίτλο Κινηματογραφικά δεινά-Από τον Βιμ Βέντερς στον Γιασουχίρο Όζου, Εκδόσεις Εντευκτηρίου)

(δ.τ.)