(Ο μαθητευόμενος)
του Boo Junfeng

Διαδραματιζόμενη κατά ένα μεγάλο μέρος στο εσωτερικό μιας φυλακής υψίστης ασφάλειας, αυτή η ταινία από τη Σιγκαπούτη υιοθετεί την οπτική ενός δεσμοφύλακα για να απεικονίσει πρόσωπα και την κορυφαία τελετουργία του χώρου -τη θανατική εκτέλεση - , αλλά και τα ανεπούλωτα τραύματα που αυτές αφήνουν πίσω τους.
Ο Aiman (Fir Rahman) είναι 28 χρόνων και ζει παρέα με την μεγαλύτερη αδελφή του σ' ένα μικρό διαμέρισμα. Προσλαμβάνεται στη φυλακή Larangan σαν δεσμοφύλακας και γρήγορα στα πλαίσια των καθηκόντων του γνωρίζεται με τον “Αρχηγός”, τον Rahim (Wan Hanafi Su), τον δήμιο της φυλακής. Το γεγονός ότι ο πατέρας του απαγχονίστηκε από αυτόν πριν χρόνια μοιάζει να αφήνει αδιάφορο τον Aiman. Ή ίσως όχι; Προσκολλημένος πάνω στον μεγαλύτερο ηλικίας άνδρα, ο ήρωας γρήγορα θα αναπτύξει μια στενή προσωπική σχέση. Απορροφημένος από την εργασία του και ανυποψίαστος γι' ό,τι αυτή επιτάσσει, ο Aiman γρήγορα θα βρεθεί προ εκπλήξεων...
Η δραματική πλοκή έχει στον κέντρο αυτόν τον νεαρό άνδρα, αλλά απέναντί του τοποθετεί πάντα τον μεγαλύτερο σε ηλικία συνάδελφο του: Μια φιγούρα πατρική. Ό,τι παρακολουθούμε είναι το τοπίο μιας σχέσης μαθητείας: Δασκάλου- μαθητή, μια σχέση τόσο σημαντική στις κουλτούρες της Άπω Ανατολής. Οι υπονομεύσεις και οι παρεμβολές σ' αυτήν τη σχέση είναι κυρίως οικογενειακές, το οικογενειακό παρελθόν (και οι αντανακλάσεις του στο σήμερα), αλλά και το παρόν: οι γεμάτες περιπλοκές σχέσεις με την αδελφή πού διαρκώς υπενθυμίζει τις ανοικτές οικογενειακές πληγές.
Χωρίς να αποφεύγονται οι μελοδραματικές εξάρσεις, η σκηνοθεσία απεικονίζει, μέσα από νύξεις και υπονοούμενα, το περίπλοκο ψυχολογικό πορτραίτο του κεντρικό χαρακτήρα. Και εστιάζει κυρίως στις δύσκολες στιγμές, όταν το οικογενειακό παρελθόν αναβιώνει, όταν έρχεται ο νεαρός ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με τις στιγμές του θανάτου: τη διαδικασία της εκτέλεσης. Αλλά κυρίως όταν αυτός ο ίδιος επιβάλλει τη θανατική ποινή.
Το βάρος αυτών των στιγμών -είτε στον πρόσωπο που την επιβάλλει, είτε στον έμμεσο αποδέκτη-, αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους στη ζωή και τη ψυχή. Μοναδικό αντίβαρο η συμπόνια και ο οίκτος...

Δημήτρης Μπάμπας