(Η γυναίκα των δακρύων)
του Jayro Bustamante
Αυτή η ιδιότυπη ατμοσφαιρική ταινία φαντασμάτων από τη Γουατεμάλα που στη διάρκεια του αφηγηματικού χρόνου μεταβάλλεται σε ταινία εκδίκησης, διαθέτει μια σημαντική πολιτική διάσταση που σιγά-σιγά γίνεται φανερή.
Μια πολυτελή έπαυλη στα περίχωρα της πρωτεύουσας πολιορκείται από διαδηλωτές. Είναι ο τόπος κατοικίας του πρώην δικτάτορα της χώρας ο οποίος δικάζεται για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη διάρκεια της εξουσίας του. Μένει μαζί με την οικογένεια του – τη γυναίκα, την κόρη του και την εγγονή του-, τους υπηρέτες και την προσωπική του φρουρά. Όμως, καθώς η δίκη εξελίσσεται και οι πράξεις του αποκαλύπτονται, η λαϊκή οργή διογκώνεται και η πολιορκία της οικίας του εντείνεται. Οι υπηρέτες, πλην μιας, τον εγκαταλείπουν. Ως αντικαταστάτρια έρχεται μια νεαρή ιθαγενής από ένα χωριό. Όμως η παρουσία της θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων…
Όλη η αφήγηση της ταινίας είναι εγκλωβισμένη μέσα στην έπαυλη –κατοικία και περιστρέφεται γύρω από την παρουσία του ηλικιωμένου δικτάτορα. Απέναντι σ’ αυτήν την ανδρική παρουσία, που μοιάζει να αδιαφορεί για τον περίγυρο του, βρίσκεται ένα γυναικείο σύμπαν: η γυναίκα, η κόρη και την εγγονή του και οι δύο υπηρέτριες του. Η σταδιακή αποκάλυψη των θηριοτήτων που διέπραξε και η ηθική του αταραξία, η απουσία κάθε ίχνους μεταμέλειας, χρωματίζει με αρνητικά χρώματα την παρουσία του. Το υπερφυσικό στοιχείο που σταδιακά εισέρχεται στην πλοκή –μέσω της παρουσίας της νεαρής υπηρέτριας (που υποδύεται η εκφραστική Maria Mercedes Coroy ηθοποιός της πρώτης ταινίας του σκηνοθέτη Ixcanul (2015)) - δεν διαθέτει τίποτε από τη αγοραία διάσταση που συνήθως συναντάμε στις σύγχρονες ταινίες φαντασμάτων. Μοιάζει να εκφράζει την οργή και τη διάθεση να αποδοθεί δικαιοσύνη. Όταν αυτή δεν αποδίδεται, η πλήρη ανάδυσή του λειτουργεί ως η κάθαρση για τις πολλές μικρές τραγωδίες του παρελθόντος: τα υγρά μάτια της νεαρής ιθαγενούς, το μελαγχολικό της βλέμμα, η διάχυτη θλίψη της παρουσίας της μετατρέπεται σε νέμεση που κατακλύζει το χώρο της έπαυλης…
Δημήτρης Μπάμπας
