της Shengze Zhu
Πορτρέτο ενός αστικού τοπίου που εκτείνεται κατά μήκος του ποταμού Yangtze στην πόλη Wuhan. Μια εντυπωσιακή σκηνή πάνω στην οποία λαμβάνουν χώρα ποικίλα ανθρώπινα δρώμενα. Εδώ κάποιοι απλά περπατούν, κάποιοι χορεύουν, άλλοι κολυμπούν, ενώ σε μικρή απόσταση από την όχθη κάποιοι επιδίδονται σε βαριές χειρωνακτικές εργασίες. Ένα εξελισσόμενο τοπίο που συνεχώς σμιλεύεται από τη φύση και μεταβάλλεται δραματικά λόγω της ταχύτατης ανοικοδόμησης. Ένας τόπος υπόκωφων βρυχηθμών, φαντασμαγορικών εορτασμών, επιθυμιών και θαμμένων αναμνήσεων. To τοπίο αυτό παρατηρεί υπομονετικά η στατική κάμερα της Shengze Zhu, χωρίς να επεμβαίνει παρά μόνο για να καταγράψει επί οθόνης τις σκέψεις ανθρώπων που βίωσαν την απώλεια λόγω της πρόσφατης επιδημίας, η οποία ωστόσο δεν κατονομάζεται.
Η σκηνοθέτρια δηλώνει σχετικά με την ταινία: « Μεγαλώνοντας στην «πόλη του ποταμού» Wuhan, ένιωθα πάντα συνδεδεμένη με τον Yangtze. Αν και οι περισσότερες από τις παιδικές μου αναμνήσεις σχετικά με το ποτάμι είναι θολές, θυμάμαι έντονα τον ασταμάτητο βρυχηθμό των επικίνδυνων ρευμάτων και τον ενθουσιασμό μου όταν παρατηρούσα έναν ηλικιωμένο που σχεδίαζε μοτίβα στο παραποτάμιο πάρκο. Αρχικά, αυτό που με οδήγησε να κάνω αυτήν την ταινία ήταν ένα αίσθημα αποξένωσης. Από τότε που έφυγα από τη Wuhan το 2010, κάθε φορά που επιστρέφω, βρίσκω ότι η πόλη γίνεται όλο και λιγότερο αναγνωρίσιμη. Υπάρχει πάντα κάτι νεόδμητο, ή κάτι υπό κατεδάφιση. Υπάρχει αυτή η σκόνη στον αέρα. Η πόλη εργάζεται τόσο σκληρά για να εκπληρώσει το σύνθημά της «Wuhan, Different Every Day». Ωστόσο τα ίχνη του παρελθόντος έχουν σχεδόν διαγραφεί πλήρως. Ως βιτρίνα μιας δυναμικής πόλης, το παραποτάμιο τοπίο έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Kτίρια γκρεμίστηκαν, δρόμοι διευρύνθηκαν, όλη η περιοχή έχει επανειλημμένα ανακαινιστεί. Ενώ ο ποταμός λειτουργεί ως καταλύτης ανάπτυξης για την πόλη, τι έχουμε άραγε χάσει στο όνομα αυτής της προόδου; Πώς αντιμετωπίζει κανείς έναν τόσο γρήγορο μετασχηματισμό; Πόσο μικρός και αποξενωμένος μπορεί να νιώσει σε σχέση με την πρωτοφανή κλίμακα ανάπτυξης της πόλης; Έχοντας υπόψη αυτές τις ερωτήσεις, το καλοκαίρι του 2016, άρχισα να κινηματογραφώ αστικούς χώρους κατά μήκος του ποταμού Yangtze στην Wuhan. Σίγουρα, εκείνη την εποχή, ποτέ δεν πίστευα ότι η πατρίδα μου θα αντιμετώπιζε μια υγειονομική κρίση που θα άλλαζε βαθιά την πορεία της και τη ζωή πολλών άλλων. Ποτέ δεν πίστευα ότι η πόλη θα τραβήξει την προσοχή του κόσμου σε ένα τόσο τρομακτικό βαθμό. Και σίγουρα δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα έμενα σε μια άλλη χώρα ενώ όλα αυτά συνέβαιναν. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο ανήμπορη και απελπισμένη ένιωσα από μακριά. Με πλήγωνε περισσότερο να βλέπω από απόσταση ότι η πατρίδα μου κατακλυζόταν από πανικό και απόγνωση, και η οικογένεια και οι φίλοι μου υπέφεραν. Ένιωσα λιποτάκτης. Και τελικά τότε συνειδητοποίησα ότι όσο κι αν απομακρυνόμουν απ’ την πόλη δεν θα κατάφερνα ποτέ να την αφήσω. Έτσι, αποφάσισα να μετατρέψω αυτήν την ταινία σε γράμμα. Είναι μια επιστολή προς την πόλη - όχι αυτή που βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα, αλλά αυτή που βρίσκεται στις αναμνήσεις. Ωστόσο η ανάκληση της μνήμης δε στοχεύει στο να προκαλέσει νοσταλγία, αλλά στο να αναλογιστούμε τις συνέπειες, να αφουγκραστούμε τις κρυμμένες στα ερείπια συμβουλές, να αναζητήσουμε αυτούς που πέρασαν στην αφάνεια. H ταινία είναι ένας στοχασμός για το παρελθόν, για αυτά (ή για αυτούς) που χάθηκαν, που ενσωματώνει και όσα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί ή μπορεί να συμβούν ακόμα.»
της Καλλιόπης Πουτούρογλου
