της Chen Dongnan

Ένας ηλικιωμένος που τραγουδά για την εθνότητά του και τα βάσανά της. Τα φαντάσματα που εξαφανίζονται μόλις ακούσουν ένα θρησκευτικό ύμνο. Μια θρησκευτική χορωδία κάπου στις εσχατιές της Κίνας. Ένα μικρό χωριό και οι κάτοικοί του. Η εκκλησία τους.
Εστιάζοντας σ’ ένα μικρό χωριό, το “Μικρό πηγάδι” της επαρχίας Yunan, στα νότια της Κίνας, και στους κατοίκους του, η σκηνοθέτις δημιουργεί ένα μικρό πορτραίτο για τη ζωή (και τα βάρη της) στα βάθη της Κίνας. Το μέσο, ή μάλλον καλύτερα η αφορμή, είναι η τοπική χορωδία του χωριού που γνωρίζει ανέλπιστη επιτυχία. Η αιτία δεν πρέπει να αναζητηθεί στη τοπική μουσική εκπαίδευση, αλλά μάλλον στον “εξωτισμό”. Στο χωριό κατοικούν μέλη της εθνικής μειονότητας των Μιάο, μια από τις 56 εθνικές μειονότητες της Κίνας, που σήμερα αναγνωρίζεται και προστατεύεται από το κινέζικο κράτος, αλλά που στο παρελθόν υπέστη τις καταπιέσεις και τους περιορισμούς του καθεστώτος. Δεύτερο στοιχείο  που χρωματίζει με τους τόνους του "εξωτισμού" τον τόπο και τους κατοίκους του είναι το θρήσκευμα: οι κάτοικοι του χωριού είναι χριστιανοί του προτεσταντικού δόγματος. Αυτός βέβαια ο “εξωτισμός” μπορεί στο βλέμμα ενός δυτικού θεατή να είναι μη ορατός, ωστόσο για τη συντριπτική πλειοψηφία του κινέζικου πληθυσμού που είναι Χαν στην εθνικότητα και βουδιστές ή άθεοι στο θρήσκευμα, είναι το στοιχείο  που χρωματίζει με τόνους έντονους τόσο τη χορωδία όσο και το χωριό. Η σκηνοθέτις παρακολουθεί μια σειρά από πρόσωπα και τις διαδρομές τους: τον τοπικό υπεύθυνο προπαγάνδας, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι Χαν στην καταγωγή, που αναλαμβάνει να μανατζάρει τη χορωδία, τον διευθυντή της χορωδίας και τα μέλη της. Η αφηγηματική γραμμή αυτού του ντοκιμαντέρ εκτείνεται από την εποχή που ο ρόλος της ήταν αποκλειστικά θρησκευτικός, για τις λατρευτικές ανάγκες της κοινότητας, μέχρι τη στιγμή που η χορωδία γίνεται διάσημη, προφανώς λόγω του εξωτισμού, σε πανκινεζικό και διεθνές επίπεδο.  Επεισόδια αυτής της διαδρομής καταγράφονται, παράλληλα με μικρά πορτραίτα των κατοίκων του χωριού, στιγμιότυπα της αγροτικής ζωής, επεισόδια από τις αλλαγές που προκαλούνται από τις επιτυχίες της χορωδίας και την πορεία της μέσα στις συμπληγάδες της δημοσιότητας: όλα οργανώνονται γύρω από έναν υπόρρητο άξονα. Αυτός ο άξονας δεν είναι άλλος από το πως μια ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα, μια μειοψηφική εθνική κουλτούρα αλλά και μια περιθωριακή θρησκεία,  μέσα στη χοάνη της μοντέρνας ζωής, έρχεται αντιμέτωπη με την αλλοίωση, τη μετατροπή σε τουριστικό “εξωτικό” προϊόν και εντέλει με την εξαφάνιση της ιδιαιτερότητας της.
Ό,τι καταβάλλεται σαν τίμημα γι’ αυτήν την “επιτυχία” δεν είναι παρά το σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις: η αλλοίωση της ταυτότητας, η συμμόρφωσή της με τις επιταγές του θεάματος...

Δημήτρης Μπάμπας