(In Front of Your Face)
του Hong Sang-soo

Μέσα από ένα παράθυρο φαίνεται η θέα με τους ουρανοξύστες. Μια νεαρή γυναίκα που κοιμάται και δίπλα της η φίλη της που πίνει τον καφέ της, χαλαρώνοντας στον καναπέ, όταν ξυπνά συζητούν για τα όνειρα.
Δύο γυναίκες είναι τα κεντρικά πρόσωπα στην ταινία του κορεάτη δημιουργού.  Η Sangok (στο ρόλο η Lee Hyeyoung) επιστρέφει στη Κορέα από την Αμερική. Υπήρξε τη δεκαετία του 90 δημοφιλής ηθοποιός, ωστόσο διέκοψε την καριέρα της και μετανάστευσε στην Αμερική. Τη φιλοξενεί η αδελφή της Jeongok, η οποία προσπαθεί κατά τη διάρκεια της  σύντομης συμβίωσης τους να επανασυνδέσει τις σχέσεις μαζί της. Βόλτες στα πάρκα ,η επίσκεψη στο παλιό σπίτι, συναντήσεις με συγγενείς, αλλά και ένα ραντεβού μ’ ένα διάσημο σκηνοθέτη είναι ό,τι παρακολουθούμε κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Γυναικείο πορτραίτο σε αρχικά τόνους ανάλαφρους, που όμως στο τέλος θα σκιαστούν, η ταινία εστιάζει σε μια γυναίκα που έχει διαβεί την νεότητά της και η οποία βρίσκεται στο κενό, μετέωρη και ανέστια. Όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες του Hong Sang-soo έτσι και εδώ είναι ασαφές και θολό το αρχικό τοπίο των προσώπων, των μεταξύ τους σχέσεων , του παρελθόντος τους. Είναι μέσα από νύξεις, στα πλαίσια του διάλογου που σταδιακά  η «τοπιογραφία» της δραματικής πλοκής  διασαφηνίζεται και αποκαλύπτεται στο βλέμμα του θεατή.
Κορυφαία στιγμή αυτής της σκηνοθετικής στρατηγικής είναι η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια σκηνή, και κορύφωση της ταινίας, η συνάντηση της ηρωίδας με τον σκηνοθέτη: Καθώς η συνάντηση εξελίσσεται η μεταξύ τους σχέση, στο βλέμμα του θεατή, γίνεται καθαρή. Ωστόσο, αυτό που πραγματικά συμβαίνει κατά τη διάρκεια της σκηνής είναι η οικειότητα που σιγά –σιγά διογκώνεται μεταξύ των δύο προσώπων. Και είναι αυτή η οικειότητα (ή το αλκοόλ που καταναλώνουν;) που θα επιτρέψει στην ηρωίδα να αποκαλύψει το βάρος στη ψυχή της. Και να σκιάσει όλη την εικόνα –πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό σε ταινία του Hong Sang-soo.  «Ο παράδεισος κρύβεται μπροστά στο πρόσωπό μας», η φράση που ακούγεται είναι δηλωτική.
 Όμως ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές η ταινία διατηρεί τη βαθύτερη ουσία της φιλοσοφίας του σκηνοθέτη. Σαν μια σκιά που πέφτει και μετά χάνεται,  η τρομερή είδηση που ο θεατής ακούει από την ηρωίδα θα χαθεί και η ελαφρότητα στον τόνο θα επιστρέψει σαν μια χειρονομία ανακούφισης. Η μελαγχολία θα γλυκαθεί και η ζωή θα συνεχίσει να ρέει…

Δημήτρης Μπάμπας