(Εγκλωβισμένος)
του Yaron Shani
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Το 2011 είχα αφήσει πίσω μου το «Σταυροδρόμια Ζωής». Είχα μια κόρη 2 χρονών και περιμέναμε και το δεύτερο παιδί μας. Οι κόρες μου έχουν αλλάξει τη ζωή μου σε τεράστιο βαθμό. Η συναισθηματική και πνευματική μου σύνδεση με τη ζωή έχει γίνει πολύ πιο ουσιαστική. Αισθάνθηκα μέσα μου μια μεγάλη ανάγκη να δουλέψω αυτά τα συναισθήματα και σκέψεις. Πάντα θεωρούσα ότι ήμουν ερευνητής της ζωής πριν γίνω σκηνοθέτης. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει να κάνω κι άλλη ταινία, που θα είναι ένα δώρο αγάπης σε όλα τα παιδιά και τους γονείς του κόσμου: μια ειλικρινής ματιά για το ποιοι είμαστε και πόσο κάνουμε τους άλλους -και τους εαυτούς μας- να υποφέρουν, αλλά και πόσο καταπληκτική και γεμάτη χάρη μπορεί να είναι η ζωή. Οι ταινίες είναι συχνά απλή ψυχαγωγία, αλλά μπορούν να είναι και φάρμακο. Μπορούν να ανοίξουν παλιές πληγές και να επιτρέψουν στο φως να μπει και να τις επουλώσει. Η Τριλογία της Αγάπης είναι το δικό μου φάρμακο.
(...) Εδώ και 19 χρόνια διερευνώ μια νέα προσέγγιση στη δημιουργία ταινιών. Η συγγραφή του σεναρίου είναι μια πολύ μακρά περίοδος μελέτης της πραγματικότητας πίσω από τις θεματικές μου. Με αφορά κυρίως ο ψυχολογικός πυρήνας που παράγει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Επιλέγω τους ηθοποιούς μας βάσει της βαθιάς τους σύνδεσης με την προσωπικότητα των χαρακτήρων τους. Οι ίδιες τους οι ζωές τούς έχουν προετοιμάσει για τους ρόλους τους. Εγώ απλώς τους δίνω τον χώρο να εξερευνήσουν και να εκφραστούν ελεύθερα. Συνήθως στο σινεμά περιορίζουμε την ιστορία, τους διαλόγους τα συναισθήματα μέσα στην στενή φαντασία του σκηνοθέτη. Είναι έτσι σχεδιασμένα όλα έτσι ώστε να χωρέσουν σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Ο δικός μου τρόπος, όμως, δεν ακολουθεί αυτήν τη λογική και όσο γυρίζαμε, κατάλαβα ότι το πρότζεκτ είναι πολύ μεγαλύτερο από μια απλή μεγάλου μήκους ταινία. Έτσι έφτιαξα ένα σύμπαν που αποτελείται από τρεις ιστορίες-κεφάλαια, τα οποία μπορούν να διαβαστούν με οποιαδήποτε σειρά, αλλά τελικά μαζί αποτελούν μια ολοκληρωμένη εμπειρία.
(...) Μπορείς εύκολα να προσποιηθείς λέξεις και δράσεις, όχι όμως και συναισθήματα. Οι σκηνοθέτες τείνουν να επικεντρώνονται κυρίως στην υφή της ιστορίας: λέξεις και δράσεις που έχουν περιορισμένο δραματικό αντίκτυπο. Εγώ επικεντρώνομαι στην πηγή των λέξεων και δράσεων: τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να υπακούσουν σε σενάριο ή ερμηνεία, αφού έρχονται από το υποσυνείδητο. Απλώς εμφανίζονται χωρίς πρόθεση ή έλεγχο. Ο στόχος μου είναι να βρω τους σωστούς ανθρώπους που μπορούν να ταυτιστούν βαθιά με τους χαρακτήρες και να τους αφήσουν να ζήσουν την ιστορία βήμα-βήμα, με χρονολογική σειρά. Οι ηθοποιοί δε διαβάζουν ποτέ σενάριο, ούτε λαμβάνουν σκηνοθετικές οδηγίες - εκτός από περιπτώσεις που συνιστούν ακραία συναισθηματική ή σωματική πρόκληση. Αυτή η άγνοια βοηθά τους ηθοποιούς να χαθούν στην στιγμή και να ‘γίνουν’ οι χαρακτήρες που υποδύονται. Και μετά μαγεία: τα πραγματικά συναισθήματα πυροδοτούν τους πιο αυθεντικούς διαλόγους και δράσεις.
Πιο συγκεκριμένα, όταν γράφω, παρατηρώ προσεκτικά την πραγματικότητα και μεταφέρω την ουσία της στο σενάριο. Έπειτα, κατά τη διάρκεια της επιλογής των ηθοποιών, αρχίζω να τους μαθαίνω και να τους καταλαβαίνω, έτσι ώστε εκείνοι με τη σειρά τους να τροφοδοτήσουν το σενάριο, το οποίο και ξαναγράφεται βάσει των ιδεών του καστ. Έπειτα οι ηθοποιοί καλούνται να βιώσουν την ιστορία των χαρακτήρων τους έτσι ώστε να ταυτιστούν μαζί τους. Αν γίνει σωστά η προετοιμασία αυτή, οι ηθοποιοί μου θα έρθουν στο γύρισμα με τη σωστή ενέργεια και γνώση, οι οποίες θα τους ωθήσουν στη σωστή κατεύθυνση. Αφού τους έχω γνωρίσει καλά, μπορώ πια να ξέρω πώς θα κινηθούν ως προς την ερμηνεία και τον αυτοσχεδιασμό τους. Παρόλο που δεν το γνωρίζουν, φέρονται όπως ακριβώς περιμένω. Στο τέλος των γυρισμάτων, έχω συνήθως πάρα πολύ υλικό. Το μοντάζ είναι σαν γλυπτική: ξεκινάς με ένα τεράστιο, άμορφο κομμάτι και λίγο-λίγο σκαλίζεις για να βρεις το διαμάντι που κρύβεται μέσα του.
(...) Η ειλικρίνεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας. Η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, η αλήθεια και η εμπιστοσύνη είναι η βάση των πάντων. Οι ηθοποιοί μου δεν παίζουν - είναι οι χαρακτήρες. Η προσέγγιση αυτή χρησιμοποιεί το μυθοπλαστικό σκηνικό για να μας συνδέσει με μια βαθύτερη αλήθεια που δεν έχουμε τολμήσει να εκφράσουμε. Στο αποκορύφωμά της, εκρήγνυται με συναισθηματική ένταση, την οποία βιώνουμε από απόσταση αναπνοής - και δεν είναι ψέματα, ούτε θέατρο, είναι η αλήθεια.
(...) Η ταινία ακολουθεί έναν αστυνομικό που σταδιακά χάνει τη δουλειά, την περηφάνια και την οικογένειά του. Τι σημαίνει να είσαι αστυνομικός στην πραγματική ζωή; Τι είδους άνθρωποι επιλέγουν να αφιερώσουν τη ζωή τους σε αυτό το επικίνδυνο επάγγελμα; Πώς επηρεάζει τη δουλειά τους η προσωπικότητά τους και πώς η δουλειά τους την οικογενειακή τους ζωή; Τι σημαίνει να χάσεις τη θέση σου ως φύλακα του νόμου; Αν κανείς δεν το έχει βιώσει, δεν ξέρει. Οι ηθοποιοί μου, όμως, το ξέρουν. Χάρη στη μυθοπλασία αυτή, οι ηθοποιοί μπορούν να ξαναβιώσουν ορισμένα συναισθήματα και να τα εκφράσουν όπως δε θα τολμούσαν στην πραγματική ζωή, ξορκίζοντας προσωπικούς δαίμονες.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)