(Αζόρ: Ο κώδικας του τραπεζίτη)
του Andreas Fontana
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

...για τον παππού του και την Αργεντινή
    Μετά την καριέρα του στο διπλωματικό σώμα, ο παππούς μου εργάστηκε σε ιδιωτική τράπεζα. Είχα μόνο μια αόριστη ιδέα του τι σημαίνει αυτός ο κόσμος, καθώς ο παππούς μου ήταν πάντα διακριτικός άνθρωπος -όπως οφείλει ένας καλός τραπεζίτης. Όταν πέθανε, άρχισα να ενημερώνομαι: ανακάλυψα την ιδιαίτερη σχέση των τραπεζιτών με τους πελάτες τους. Και συνειδητοποίησα πως αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για ταινία. Εκτός αυτού, υπήρχε η Αργεντινή. Έζησα πολλά χρόνια εκεί κι έχω κρατήσει στενούς δεσμούς με τη χώρα. Το να σκηνοθετείς έναν τραπεζίτη μέσα σε μια τράπεζα, δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ένας ιδιωτικός τραπεζίτης είναι στ' αλήθεια στο στοιχείο του όταν ταξιδεύει -κυρίως στο εξωτερικό- να βρει τον πελάτη του. Με ιντρίγκαρε η ιδέα του να τον δει κανείς ως πρωτοπόρο, έναν άποικο που πάει να κατακτήσει έναν άγνωστο κόσμο. Σαν να φτιάχνεις μια ταινία για τους κατακτητές. Και όλοι ξέρουμε τη βία που ακολουθεί την άφιξη των κατακτητών.

...για το σασπένς και την porteña λογοτεχνία
    Αγαπώ πολύ τα αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά τα αφήνω πάντα πριν το τέλος τους. Όχι επειδή βαριέμαι, αλλά γιατί δεν θέλω να μάθω τη λύση, θέλω να παραμείνει ανέγγιχτο το μυστήριο. Το κινηματογραφικό σενάριο αποτελεί αφηγηματικό πρόσχημα για να ανακαλύψεις ένα ολόκληρο σύμπαν. Η έντασή του βασίζεται κυρίως στο μυστήριο το οποίο έλκει τον θεατή, αλλά που δεν έχει απαραιτήτως λύση. Αυτό είναι κάτι τυπικό της porteña (αυτής του Μπουένος Άιρες) λογοτεχνίας φαντασίας συγγραφέων όπως ο Μπόρχες και ο Κορτάσαρ. Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε στην καρδιά του μυστηρίου, τόσο απομακρυνόμαστε από τη λύση του.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)