(Φύλακας αδερφός)
του Ferit Karahan

Σε ένα αυστηρό οικοτροφείο για παιδιά Κούρδων στην ορεινή Ανατολία, ο Μέμο, ο καλύτερος φίλος και συμμαθητής του Γιουσούφ ξαφνικά αρχίζει να μην νιώθει καθόλου καλά, και όσο προχωράει αυτή η παγωμένη, δύσκολη μέρα, αισθάνεται όλο και χειρότερα. Ο Γιουσούφ, θορυβημένος από την ραγδαία επιδείνωση της υγείας του φίλου του, που δυσκολεύεται ακόμα και να σταθεί στα πόδια του, προσπαθεί με κάθε διαθέσιμο μέσο να ενεργοποιήσει τους δασκάλους και τον διευθυντή του δημοτικού σχολείου, ώστε να κάνουν κάτι για τον φίλο του.
Όμως η ευθυνοφοβία και η αδιαφορία των διδασκόντων, ενισχυμένη από μια απίστευτη γραφειοκρατία, ορθώνουν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στις αγωνιώδεις προσπάθειες του μικρού να βοηθήσει αποτελεσματικά τον συμμαθητή του. Όταν κάποια στιγμή ο μηχανισμός του σχολείου επιτέλους κινητοποιείται, η ίδια η Φύση κάνει δυσκολότερα τα πράγματα: μια αιφνίδια και σφοδρή χιονόπτωση αποκλείει το σχολείο, κάνοντας αδύνατη την πρόσβαση στο κοντινότερο νοσοκομείο…
Ο σκηνοθέτης, που αξιοποίησε δικές του μνήμες ως παιδί σε ένα οικοτροφείο, αφηγείται την ιστορία του με τραχιά φυσικότητα, με την κάμερα στο χέρι, προσδίδοντάς της έτσι μια αληθοφάνεια, που καθηλώνει τον θεατή. Με εικόνες που θυμίζουν τον Όλιβερ Τουίστ, με τα δυο παιδιά να αντιμετωπίζουν ένα αδιάφορο, έως σαδιστικό σύστημα πολύ μεγαλύτερο από αυτά και τις δυνάμεις τους, ο Καραχάν δομεί αριστοτεχνικά μια δραματική, αλλά όχι μελοδραματική ταινία, που έχει και κάποιες στιγμές πηγαίου, γνήσιου πικρού χιούμορ, ιδίως εκεί που περιγράφει τις σκληρές, καταπιεστικές συνθήκες που επικρατούν στο οικοτροφείο (το οποίο κάποιες στιγμές θυμίζει στρατόπεδο συγκέντρωσης). Όμως, τα δυο αγόρια δεν θα το βάλουν κάτω – η φιλία και η αλληλεγγύη είναι τα μόνα όπλα που έχουν, και είναι δυνατά όπλα.

(δ.τ.)