του Shinya Tsukamoto
(Το σημείωμα του σκηνοθέτη )
Κάθε χρονιά, όταν η εποχή των βροχών καταφθάνει, βλέπω τα υπέροχα φυτά να ανθίζουν και σκέφτομαι "Ούτε και φέτος καταφέρει να γυρίσω το A Snake of June". Μου συμβαίνει το ίδιο εδώ και δέκα, δεκαπέντε χρόνια. Στην αρχή, ήταν η ιστορία ενός βίαιου εκβιαστή και μιας νοικοκυράς, μια "ανήθικη" ιστορία που θα έφερνε τους χυμούς μέχρι το στόμα
Κι όμως, είναι παράξενο, όταν η ιστορία ολοκληρώθηκε έγινε αρκετά διαφορετική. Οι λόγοι είναι πολλοί, οι υπερβολές του εκβιαστή, ο θυμός που προκαλεί, τα χρόνια που πέρασαν πάνω μου. Για να γίνω ακριβέστερος, η ολοκληρωμένη ταινία αντανακλά μια ζωγραφιά που έκανα όταν ήμουν παιδί. Ήταν η εικόνα ενός σαλιγκαριού πάνω σε ένα φυτό, είχε δημοσιευθεί και στην εφημερίδα του σχολείου μου. Δεν θυμάμαι το κείμενο, ήμουν όμως ένα πολύ ντροπαλό αγόρι και αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά μου που επαινέθηκε από τους μεγαλύτερους. Όταν σκέφτομαι αυτή τη ζωγραφιά, νοιώθω τον διάφανο μπλε αέρα γύρω από το φυτό.
Όταν άρχισα να γυρίζω την ταινία αυτή κατά την περίοδο των βροχών, αυτό το μπλε χρώμα καθόρισε την κατεύθυνση που θα ακολουθούσα. Ακόμα και μέσα στην ακραία χυδαιότητα, επιθυμούσα να δω κάτι αγνό, αγαπημένο σταθερά. Όσα γύριζα τις ταινίες μου, από το Tetsuo ως το Gemini, κυνηγούσα το φάντασμα του A Snake of June. Η ταινία αποτελεί ταυτόχρονα αφετηρία και κατάληξη. Εξυμνεί τον ερωτισμό, αλλά στην πραγματικότητα κανένας χαρακτήρας δεν έχει σωματική επαφή με τον άλλον. Αντί να χρησιμοποιήσω το φορμά του σινεμασκόπ, με αυτό γυρίζονταν τα pinku, τα γιαπωνέζικα μαλακά πορνό, προτίμησα ένα πιο τετράγωνο κάδρο, ένα κάδρο που θα χωρά ένα άτομο. Είναι η ιστορία της ύστατης στιγμής της μοναδικής πιθανής επαφής. Στα βαθύ της πόλης, όλοι οι άνθρωποι στεγνώνουν, στα κρυφά. Και αν μπορέσετε να ακούτε τις σβησμένες κραυγές, έτσι όπως έρχονται από τον πυθμένα του σκοταδιού, θα είμαι ευτυχής.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)
