(Αντίλαλος)
της Tatiana Huezo
(το σημείωμα της σκηνοθέτιδος)
b_505X0_505X0_16777215_00_images_2324_el-eco.jpg

Ήθελα να πω μια ιστορία ενηλικίωσης, για εκείνα τα σημάδια που αποτυπώνονται κατά την πρώιμη παιδική ηλικία. Αλλά όλα ήταν ακόμα πολύ αφηρημένα στο μυαλό μου. Η μόνη μου πυξίδα ήταν ότι ήθελα να κάνω μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις, όταν όλα είναι καινούργια και αποτελούν έκπληξη και κοιτάς τον κόσμο από ένα άλλο, μαγικό μέρος. Αυτή είναι και η περίοδος που αποθηκεύει αυτές τις πρώτες στιγμές που μας σημαδεύουν για μια ζωή. Και μετά έβλεπα την κόρη μου να μεγαλώνει, κάθε μέρα. Είναι μια εποχή που ορισμένα πράγματα έρχονται σε σύγκρουση, οι εκπλήξεις που βιώνει απέναντι σε πολλά πράγματα, οι ανακαλύψεις, η συγκίνηση που νιώθει για τη φύση, για μια καταιγίδα, για τη γάτα της. Είναι πολύ φευγαλέες στιγμές. Και ένιωθα μεγάλη ανάγκη να τις αγαπήσω και να τις φυλάξω. Αλλά όπως είπα, ήταν όλα πολύ αφηρημένα. Όταν πρωτοπήγα στο El Eco, είδα τις δραστικές αλλαγές στο κλίμα και στο τοπίο. Ήξερα αμέσως ότι αυτό θα ήταν το πλαίσιο που θα συνόδευε συναισθηματικά τα παιδιά κατά τη διάρκεια ενός έτους και τους κύκλους της ζωής, της σποράς και της συγκομιδής.
Τα γυρίσματα του Αντίλαλου ήταν μια σταθερή διαδικασία που κράτησε ενάμιση χρόνο. Πηγαίναμε εκεί κάθε τρεις μήνες και μείναμε για δύο εβδομάδες. Ζούσαμε μαζί τους. Έτσι θα τρώγαμε μαζί, θα μας έλεγαν ιστορίες, ιστορίες των προγόνων τους κ.λπ. Οι δεσμοί μεταξύ μας ήταν πολύ δυνατοί. Μαζί μας ήρθε και η κόρη μου. Πήγε σχολείο με τα παιδιά του χωριού. Τα ίδια τα παιδιά ασχολήθηκαν πολύ. Έμαθαν να χρησιμοποιούν την κάμερα και όταν είδαν τον εαυτό τους ξέσπασαν στα γέλια και πολύ σύντομα εξοικειώθηκαν με τα τεχνικά πράγματα. Κάποια χρησιμοποίησαν ακόμη και την κλακέτα. Μας ρωτούσαν: «Είμαι στη μέση του κάδρου;» ή «Να πλησιάσω;» Άρχισαν μάλιστα να κάνουν προτάσεις: «Φαίνεται καλύτερα έτσι». Όταν στήνονταν τα φώτα, ήξεραν ότι έπρεπε να σταθούν εκεί που ήταν καλύτερο το φως. Είχαν μεγάλη επίγνωση της παρουσίας της κάμερας. Στην ταινία δεν φαίνεται, αλλά είχαν. Ταυτόχρονα όμως η κάμερα γινόταν κάτι οργανικό, δεν ήταν εμπόδιο στην εξέλιξη των δράσεων ή των σκηνών.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)