(Μαύρη βροχή)
του Shōhei Imamura

Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945. Λίγες ώρες μετά την πτώση της ατομικής βόμβας, μια μαύρη βροχή θα πέσει στην πόλη. Σε πέντε χρόνια, εκατό χιλιάδες από τους επιζώντες θα πεθάνουν απ’ αυτή τη ραδιενεργό βροχή...
Ο Jasper Sharp στο midnighteye.com σημειώνει για την ταινία: "[Ο Imamura] Με μια λίγο πιο προσεκτική ματιά «προδίδει» τις αρχές του μέντορά του. Σε αντίθεση με τα άψογα οπτικά ταμπλό του Ozu, τα πλάνα είναι ελαφρώς λοξά, με τις πόρτες, τα πλαίσια παραθύρων και διάφορα άλλα, να είναι ακατάστατα στην άκρη του πλάνου. Οι χαρακτήρες της αγροτικής κατώτερης τάξης του Imamura δεν είναι επίσης τόσο περιορισμένοι από την κοινωνική εθιμοτυπία όσο του Ozu. Ιδιαίτερα οι ζωηρές, προσγειωμένες γυναίκες του, είναι η ψυχή της κοινότητας, αρνούμενες να αφήσουν τους εαυτούς τους να συντριβούν από την καρκινική κληρονομιά της βόμβας, καθώς οι άντρες φορούν ένα γενναίο πρόσωπο και παραιτούνται από το γεγονός ότι θα μπορούσαν να επηρεάζονται από την ασθένεια ακτινοβολίας. Το σκοτεινό μανιτάρι της Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου 1945, κρέμεται πάνω από όλα καθώς χρόνια αργότερα προσπαθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, εκτρέφοντας κυπρίνους στην κοντινή λίμνη, προφανώς μια αποτελεσματική θεραπεία για το άρρωστο αίμα, και καλλιεργώντας γλάστρες με φυτά αλόης για να ανακουφίσουν το συνεχή ταλαιπωρία από τα εγκαύματά τους."
Ο ιστότοπος japanonfilm.wordpress.com γράφει για την ταινία : "Ο Shōhei Imamura επικεντρώθηκε στην κοινωνική κριτική, αλλά δεν μπορούμε να μην ερμηνεύσουμε το «Black Rain» ως μια αντιπολεμική ταινία. Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που προσπαθεί να ξεχάσει και δεν συζητά ποτέ την ευθύνη. Η παραμέληση σε σημείο στιγματισμού των επιζώντων είναι μέρος της ίδιας συλλογικής τραυματικής ψύχωσης. Τα δελτία ειδήσεων σηματοδοτούν τον χρόνο τις μέρες και τα βράδια των ηρώων και το πέρασμα του χρόνου για τους θεατές. Ένας άλλος πόλεμος είχε ξεκινήσει, ο πόλεμος της Κορέας, και οι πολιτικοί δεν δίστασαν να παίξουν την πυρηνική απειλή. Η ανθρωπότητα φαίνεται να μην έχει μάθει τίποτα. Η ταινία γυρίστηκε 40 χρόνια μετά τα γεγονότα, έχουν περάσει άλλα πολλά χρόνια από τότε. Το φάσμα της ατομικής αποκάλυψης απειλεί ξανά. Είναι δύσκολο να μην δεις σε αυτή την ταινία άλλη μια προειδοποίηση."

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)