του Majid Majidi
(σχόλια για του σκηνοθέτη)

Για μένα ο χαρακτήρας της Baran είναι ένα πρόσωπο, μια ύπαρξη που βρίσκεται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας: δεν γνωρίζουμε ούτε την φύση της ύπαρξης της. Ωστόσο έρχεται από κάπου, και αλλάζει τον Lafeef. Βλέπουμε ότι γίνεται πιο ευγενικός, ενώ στην αρχή της ταινίας είναι κάθε άλλο από ευγενής. Είναι πολύ βίαιος. Έτσι η αποστολή της Baran είναι να αλλάξει τον Lateef, να αποκαλύψει όλα τα στοιχεία της προσωπικότητας του. Και όταν η Baran έχει ολοκληρώσει την αποστολή της, τότε φεύγει και πάει κάπου αλλού. Έτσι υπάρχει μια υπερρεαλιστική διάσταση στην ιστορία, και γι' αυτό πιστεύω ότι είναι καλό που δεν υπάρχει happy ending.
Νομίζω ότι ο Lateef δεν χάνει στο τέλος. Πιστεύω ότι κερδίζει αρκετά.
Η σχέση ανάμεσα στον Baran και τον Lateef ξεκινά από την φυσική έλξη, όμως τελικά μετατρέπεται σε μια πιο εσωτερική σχέση, στην οποία υπάρχει και μια πνευματική διάσταση. Και κατά την διάρκεια της ταινίας μαθαίνει αρκετά: όπως το πώς να αγαπάς κάποιον.
(...…) Στον χαρακτήρα της Baran υπάρχουν δύο διαστάσεις. Υπάρχει ένα είδος πνευματικότητας (η μια διάσταση) που αντιπροσωπεύεται από κάποια που έχει μια αποστολή. Τώρα η αποστολή ολοκληρώνεται: βοήθησε ο ερωτευμένος να συναντήσει το αντικείμενο του πόθου του -τώρα μπορεί να αποχωρήσει. Και μετά υπάρχει σ' αυτό το πρόσωπο μια άλλη διάσταση, η σωματική, η εξωτερική διάσταση -αν θεωρήσουμε ότι η πνευματική είναι η εσωτερική διάσταση- που αντιπροσωπεύεται από μια γυναίκα που ετοιμάζεται να επιστρέψει σε μια φυλακή.
(…...) Σε κάθε είδους σχέση αυτό που είναι σημαντικό είναι το στοιχείο της ηθικής -ακόμα περισσότερο και από το σωματικό στοιχείο. Για παράδειγμα σε μια ερωτική σχέση όταν συμβαίνει η πρώτη σωματική επαφή, τότε η σχέση αρχίζει να αποσυντίθεται, να γίνεται φθηνή. Η πιο όμορφη στιγμή είναι όταν δεν υπάρχει καμιά σωματική επαφή και όλες οι επαφές είναι πνευματικές και συναισθηματικές, μεταξύ των δύο ατόμων στην σχέση.
Στην σκηνή όπου τα χέρια της Baran και του Lateef συναντιούνται χωρίς να αγγίζονται, ήθελα να καθορίσω μια τέτοια τοποθέτηση των χεριών σ' ένα πλάνο -ένα στιγμιότυπο- κάτι που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από μια εικόνα όπου θα αγκαλιάζονται και θα φιλιούνται μεταξύ τους. Ήθελα να δημιουργήσει ένα είδος οικειότητας που είναι περισσότερο πνευματική παρά σωματική. Αυτός ήταν ο στόχος μου καθώς έστηνα αυτή τη σκηνή, και κάθε στοιχείο της mise-en-scene (σκηνοθεσίας) προσπαθεί να εξυπηρετήσει αυτό τον σκοπό.
Τα υλικά αγαθά δεν μπορούν να μεταμορφώσουν κάποιον. Είναι μόνο η αγάπη που φέρνει στην επιφάνεια, που αποκαλύπτει την πνευματική πλευρά κάποιου και μπορεί να ανυψώσει την πνευματικότητα πέρα οτιδήποτε μπορούν να πετύχουν τα υλικά αγαθά. Οποιαδήποτε αγάπη, αρκεί να  είναι η αγάπη για μια γυναίκα, για ένα συμπατριώτη, για έναν συμπολίτη. Όταν είσαι ερωτευμένος ξέρεις ότι τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγάπη.
(...…) Καθώς μεγαλώνω αυτό που θα ήθελα να πετύχω στις ταινίες μου είναι η καθαρότητα των προσώπων. Οι χαρακτήρες να είναι "αγνοί" και αρκετά σαφείς, όσον αφορά το πώς τους βλέπουμε. Δεν θέλω να αφήσω τους χαρακτήρες στο σκοτάδι. Θα ήθελα να υπάρχει ελπίδα και θα ήθελα οι χαρακτήρες στις ταινίες μου να 'ναι ελπιδοφόροι. Ακόμα και αν κάποτε κάνω μια ταινία που να' ναι απόλυτα μαύρη, θα ήθελα στο τέλος να βάλω ένα λευκό σημείο, να έχω κάτι που να βάζει ένα τέλος στο μαύρο.

(αποσπάσματα συνέντευξης του σκηνοθέτη στην ηλεκτρονική τοποθεσία www.cinephiles.net)