του Kiyoshi Kurosawa
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

Ο κόσμος των ταινιών β! προβολής, τα αγγλιστί b-movies, κάποτε ακμαίος και ζωτικός, τώρα πνέει τα λοίσθια. Οι ευρηματικοί σκηνοθέτες, όπως οι Roger Corman, Ida Lupino, Anthony Mann, Jacques Tourneur, που ασκούσαν την τέχνη τους μέσα στα στενά πλαίσια των χαμηλών προϋπολογισμών, δεν υπάρχουν πια. Από τις ελάχιστες εξαιρέσεις στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου σκηνοθέτη που ασκεί την τέχνη μέσα στους οικονομικούς περιορισμούς των ταινιών β! προβολής, είναι ο Ιάπωνας Kiyoshi Kurosawa. Η ταινία του με τον τίτλο Cloud είναι μια απόδειξη του πως οι περιορισμοί μπορούν να υπερπηδηθούν και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα να είναι ενδιαφέρον και περιπετειώδες στην πρόσληψή του.
Ένας νεαρός, ο Ryōsuke Yoshii, αγοράζει κοψοχρονιάς κάποιες άγνωστης αποτελεσματικότητας συσκευές θεραπείας και καταφέρνει να τις πουλήσει στη δεκαπλάσια τιμή σε μια πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου στο διαδίκτυο. Εργάζεται, χωρίς καμία φιλοδοξία για εξέλιξη, σε μία βιομηχανία ενδυμάτων. Παρ’ όλο τη σχέση του με τη φίλη του Άκικο, μένει μόνος του σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα. Ζει τις εντάσεις και τις συγκινήσεις του ηλεκτρονικού εμπορίου, όπου παρουσιάζεται με το ψευδώνυμο Ratel. Αποφασισμένος να πάρει τη ζωή στα χέρια του, παραιτείται από τη δουλειά του στη βιομηχανία και εγκαθίσταται μαζί με τη φίλη του σ’ ένα εξοχικό σε μια μαγευτική τοποθεσία στις όχθες μίας λίμνης. Ωστόσο η παρουσία του τόσο η φυσική στη μικρή κοινότητα της υπαίθρου, όσο και η διαδικτυακή στην πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου προκαλεί αναταράξεις: οι ανορθόδοξες εμπορικές του πρακτικές δημιουργούν αναστάτωση και έντονα πάθη στη ψηφιακή κοινότητα του ηλεκτρονικού εμπορίου…
Σ’ αυτήν την ταινία του Ιάπωνα δημιουργού τα "ελαττώματα" είναι εμφανή τόσο στη σχεδίαση των χαρακτήρων, όσο και στην ανάπτυξη της δραματικής πλοκής. Ωστόσο, είναι οι σκηνοθετικές εμμονές του δημιουργού, η αξιοποίηση των περιορισμών της παραγωγής προς όφελος μια δημιουργικής οπτικής -η ενδημική βία της ιαπωνικής κοινωνίας, οι "σκοτεινές" όψεις του διαδικτύου. Ο σκηνοθέτης εγκλείει τη δράση σε τρεις πραγματικούς κλειστούς χώρους: στο τόσο τυπικά ιαπωνικό στενό αστικό διαμέρισμα του ήρωα, στην έπαυλή στην εξοχή και τέλος στην κορύφωση της δράσης στην εγκαταλελειμμένη βιομηχανία. Ό,τι αναπτύσσεται μέσα σ’ αυτούς είναι οι απόηχοι και οι αντανακλάσεις ενός εικονικού μη-φυσικού χώρου, της δράσης του ήρωα -στο ρόλο ο Masaki Suda- στον κυβερνοχώρο.
Είναι οι περίπλοκες διαδικασίες ταύτισης του θεατή με τον ήρωα και η διπολική ηθική της προσωπικότητας του: αθώο θύμα στην πραγματική ζωή και απατεώνας και “κακός” στην εικονική. Ο θεατής μένει κάποιες φορές αμήχανος και μετέωρος μπροστά σ’ αυτήν την δυαδικότητα και το διχασμό. Εδώ δεν υπάρχει κανένας “από μηχανής θεός” για να “σώσει” τον ήρωα: ό,τι υπάρχει είναι ένας άγγελος του Κακού που συνοδεύει τον ήρωα στην κόλαση...

Φεστιβάλ Βενετίας 2024 / Εκτός συναγωνισμού