των Nick Read & Ayse Torpak
(κριτική: Ζωή- Μυρτώ Ρηγοπούλου)
Μια μέρα πριν συμμετάσχει στον τελικό του Τουρκία έχεις Ταλέντο, η 19χρονη κούρδισα Μουτλού Καγιά, το «αηδόνι της Τουρκίας» όπως την λεν, βρίσκεται να παλεύει για τη ζωή της σε κάποιο νοσοκομείο πυροβολημένη στο κεφάλι από έναν άνδρα που απέρριψε. Μια παρ’ ολίγον γυναικοκτονία δηλαδή σαν τόσες άλλες στη χώρα της, σαν κι αυτή της αδελφής της, Ντιλέκ, που πρόκειται σύντομα να γίνει. Τον αγώνα για να καταδικαστεί ο δολοφόνος της Ντιλέκ, τις δικές της δυσκολίες κι αναπηρίες, όλες τις αγωνίες και τις ελπίδες της, η Μουτλού τις μοιράζεται στο TikTok, σ’ ένα λογαριασμό που μετρά πια πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ακολούθους. Πρόσφατα έγραψε κι ένα τραγούδι που εξηγεί ακριβώς πως νοιώθει. Μουτλού στα τούρκικα σημαίνει ευτυχισμένος. Εκείνη, θα μπορέσει άραγε να ξανανιώσει έτσι;
Με ιστορία πέρα για πέρα αληθινή και φόρμα που παραπέμπει λίγο και σε μυθοπλασία έτσι όπως αναμειγνύει τις προσωπικές μαρτυρίες και τα φλας-μπακ με τις μαρτυρίες τρίτων και το τώρα, το ντοκιμαντέρ My name is Happy των Nick Read και Ayse Torpak, είναι ένα ειλικρινές, άμεσο και συγκινητικό πορτρέτο μιας πολύ αξιόλογης νεαρής γυναίκας και της ιστορίας της. Ταυτόχρονα είναι μια σύνδεση -με εικόνες, λόγια ακόμα και συγκεκριμένα στοιχεία – της γενικότερης νοοτροπίας και κατάστασης στην Τουρκία με τα γυναικεία δεινά και τις γυναικοκτονίες, αλλά και μια απρόσμενη απόδειξη της θετικής συμβολής που μπορεί να έχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη βελτίωση της διάθεσης και στην ενδυνάμωση των ανθρώπων.
Χωρίς τάση για ωραιοποίηση, αλλά ούτε και για υπερβολή ή απελπισία, το ντοκιμαντέρ διατρέχει συμπυκνωμένα επί χρόνια τη διαδρομή της Μουτλού, φανερώνοντας την ουσία που αποκτούν τα γεγονότα για εκείνη και δείχνοντας μ’ απλότητα, γνησιότητα κι οξυδέρκεια -στοιχεία που χαρακτηρίζουν και την ίδια την ηρωίδα- το πώς η νεαρή αυτή αγωνίστρια της ζωής αναγεννιέται μέσα απ’ τις στάχτες της. Όχι ως αηδόνι πια, αλλά ως λιοντάρι -μια κι έτσι αποκαλούν οι Τούρκοι τον δυνατό και τον ατρόμητο- που αρνείται να συμβιβαστεί και βρίσκει άλλο τρόπο ν’ ακουστεί η φωνή της. Η ιστορία της -και το ίδιο κάνει κι η αφήγηση- κατορθώνει έτσι να υπερβεί τη βία και τα ποδοπατημένα όνειρα και να γίνει πηγή έμπνευσης κι ελπίδας, μια κραυγή που δυναμώνει και πολλαπλασιάζεται χάρη στο διαδίκτυο, για ισότητα, δικαίωμα στην αυτόνομη ύπαρξη και δικαιοσύνη. Την ψυχική ισορροπία της Μουτλού βλέπουμε να διασφαλίζει εκτός απ’ την εσωτερική της δύναμη, η στήριξη της οικογένειάς της -κάτι δυστυχώς διόλου αυτονόητο γι άλλες γυναίκες στην ίδια θέση-, κι η δύναμη του μοιράσματος και της συλλογικότητας που εδώ αναδεικνύεται μέσα απ’ το διαδίκτυο. Το ντοκιμαντέρ μ΄ ευαισθησία μας δείχνει πως οι γυναικοκτονίες κι οι κοινωνικές αδικίες επηρεάζουν άσχημα κι αρκετούς άνδρες –μια διάσταση που αλλού παραλείπεται ή θεωρείται πως δεν υπάρχει. Στο τέλος, διόλου τυχαία η Μουτλού λέει το τραγούδι με τ’ αδέλφια της αφού η υπέρβαση του τραύματος, το να ξαναβρίσκει κανείς δηλαδή την ευτυχία του, μοιάζει πάντα σε κάποιο βαθμό να συνδέεται με το να νοιώθεις ότι δεν είσαι μόνος κι ότι ανήκεις.
(streaming)
