(Άγριες πληγές)
του  Jia Zhangke
(κριτική: Θόδωρος Σούμας)

Στις κοινωνικές τοιχογραφίες και στα ιστορικά χρονικά του, ο σημαντικότατος  Κινέζος σκηνοθέτης Ζία Ζανγκέ παρουσιάζει τους ανθρώπους που προσπαθούν να ακολουθήσουν χωρίς να τα πολυκαταφέρνουν, ζορισμένοι, την τεχνοκρατική, καπιταλιστική οικονομική εξέλιξη της χώρας τους, που έχει αυξήσει τις απαιτήσεις της για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους. Το βλέμμα του σκηνοθέτη συνδυάζει τρυφερότητα, ειρωνεία, αποστασιοποίηση κι απομυθοποίηση, ρεαλισμό, σκεπτικισμό, θλίψη, ανθρωπιά, κριτική, νοσταλγία, πικρία, απαισιοδοξία μα συνάμα και αισιοδοξία, όλα με συγκρατημένες και διακριτικές πινελιές χωρίς μεγαλοστομίες και υπέρμετρα βαριά μηνύματα.
Οι άγριες πληγές (Caugth by the tides, 2024), η τελευταία ταινία του Ζία Ζανγκέ είναι ένα σημαντικό κινέζικο έργο ποιητικού ρεαλισμού. Αυτό σημαίνει πως ο σκηνοθέτης συνδυάζει στην υβριδική ταινία του μέρη δυνατού ρεαλισμού, συχνά ντοκιμαντερίστικου, με κομμάτια ποιητικά, που σχετίζονται με την κινέζικη μουσική και τις μουσικές παραστάσεις, με την ποπ ή κινέζικη παραδοσιακή κουλτούρα, με ποιητικές εικόνες από τον σύγχρονο κινέζικο πολιτισμό που περιδιαβάζει η ελεύθερη κάμερα του σκηνοθέτη. Το ποιητικό μέρος υπάρχει κυρίως στην αρχή της ταινίας, πριν η καθαυτό μυθοπλασία πάρει μπρος. Οι άγριες πληγές είναι ένα φιλμ πλούσιο και σύνθετο. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, ιδίως εμείς οι δυτικοί θεατές με περιέργεια και έκπληξη, ένα σωρό πλευρές της κινέζικης πραγματικότητας και των Κινέζων. Όψεις της κοινωνίας, εικόνες των σπιτιών, των στοιχείων της φύσης, των ανθρώπων, των κέντρων διασκέδασης ή εργασίας, των πόλεων, των δρόμων και των λογιών λογιών κτηρίων τους, του τρόπου ψυχαγωγίας και διασκέδασης των ατόμων, των εκφράσεων της μοντέρνας ποπ κουλτούρας, μα και των πιο παραδοσιακών συλλογικών συμπεριφορών. Εικόνες της ομαδικής έκφρασης και ψυχαγωγίας, μα και της μοναξιάς και της ατομικής απομόνωσης κι αποξένωσης. Παρατηρούμε, όμως, τα πάντα μέσα από το βλέμμα και τη μικτή αισθητική – ρεαλισμός/ποίηση – του εξαιρετικού σκηνοθέτη που ως σχολαστικός, εργατικός χρονικογράφος δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, μα συνδέει αφηγηματικά και ενορχηστρώνει τις λεπτομέρειες, τους ήχους και τα πλάνα σε ένα ολοκληρωμένο, άρτιο κι εντυπωσιακό, ρευστό κινηματογραφικό-μορφικό σύμπαν. Τo φιλμ μοιάζει με ανακεφαλαίωση του προηγούμενου κινηματογραφικού έργου του σκηνοθέτη.
Η μυθοπλασία εξιστορεί την πορεία μιας όμορφης Κινέζας, της Κιάο, που δουλεύει στον χώρο του θεάματος και έχει ερωτική σχέση με τον Κιν. Ο άντρας φεύγει για να πάει να εργαστεί για περισσότερα χρήματα στις πόλεις που κατεδαφίζονται γιατί θα βυθιστούν από την άνοδο του νερού, λόγω του τεράστιου υδροηλεκτρικού φράγματος που κατασκευάστηκε. Η γυναίκα φτάνει στην πόλη που γκρεμίζεται και ψάχνει τον πρώην εραστή της. Οι δουλειές που γίνονται εκεί είναι μπίζνες που εμπεριέχουν και την παράνομη κερδοσκοπία. Η γυναίκα, μελαγχολική κι απογοητευμένη, αφήνει τον εραστή της και πηγαίνει, πάντα μοναχική, στον νότο της χώρας. Θα ξανασυναντηθούν γερασμένοι μετά από πολλά χρόνια. Οι ατομικές διαδρομές έχουν διασταυρωθεί με τις κοινωνικές μεταλλαγές και τον ρου της ιστορίας . Μα η ζωή συνεχίζεται μέσα από τις αντιξοότητες, προσφέροντας στους ανθρώπους και κάποια ικανοποίηση. Η ταινία περιέχει ντοκιμαντερίστικα πλάνα που ο σκηνοθέτης τράβηξε με διαφορετικά μέσα γύρω στο 2000 και την εποχή της ανάθεσης των ολυμπιακών αγώνων στην Κίνα, καθώς και κομμάτια από τα γυρίσματα των άλλων ταινιών του, τα οποία συμπληρώνονται αρμονικά με λήψεις πρόσφατες, που αναδεικνύουν την κατάληξη του ατελέσφορου έρωτα που ο Ζία περιγράφει, μαζί με τη μετεξέλιξη-αλλοίωση της παλιάς, κοινωνικής και οικονομικής φυσιογνωμίας της Κίνας, στο παρόν.
Ο Κινέζος σκηνοθέτης  περιγράφει στις ταινίες του την Λ.Δ.Κίνας σε ταχύτατη, βιαστική εξέλιξη, τη γρήγορη εισαγωγή της ελεύθερης αγοράς και τις παρενέργειές της, τη γέννηση οικολογικών προβλημάτων ή και καταστροφών. Την ταχεία εκβιομηχάνιση και αστυφιλία, τη συνεπαγόμενη υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας των εργατών, που όμως τις προτιμούν από τη φτωχότερη αγροτική ζωή, την εισαγωγή στοιχείων και συμπεριφορών του δυτικού τρόπου ζωής (π.χ. μουσική ποπ).
Ο Ζία στέκει κριτικός απέναντι σ' αυτή την απότομη, ραγδαία εξέλιξη, της οποίας βεβαίως δεσπόζει η παρουσία και καθοδήγηση, συχνά άτσαλη, του κινέζικου κομμουνιστικού κόμματος. Μερικές φορές παρακολουθούμε να συνυπάρχουν με το Κ.Κ.Κ., κλεισίματα εργοστασίων ή βίαιες μεταφορές τους σε άλλα μέρη ή και απεργίες ενάντια στη διεφθαρμένη διοίκηση, τους διεφθαρμένους νέους προύχοντες και την αυταρχική, κρατική και κομματική γραφειοκρατία και νομενκλατούρα. Τα πολιτισμικά και κοινωνικά δεδομένα μας παρουσιάζονται στο μπακγκράουντ της κυρίως δραματουργίας, με παρατηρητικότητα κι ενάργεια. Ο Ζία νοιώθει μια αδιόρατη νοσταλγία για το αγνότερο παρελθόν της χώρας. Δεν διακρίνεται μόνο για τη διεισδυτική κοινωνικοπολιτική ματιά του και τη μυθιστορηματική αφηγηματική στιβαρότητά του, αλλά και για τα συναισθήματα, στις ταινίες του. Πραγματεύεται με μεγάλη επάρκεια και δεξιοτεχνία τα τρία μεγάλα κινηματογραφικά θέματα του σινεμά του, το πέρασμα του χρόνου, τις διαδρομές στον αχανή κινέζικο χώρο και την κοινωνία. Και τη σύγκρουση της παράδοσης με τον βιαστικό, τεχνοκρατικό εκμοντερνισμό.