του Hou Hsiao-hsien

Φόρος τιμής στον μεγάλο Yasujiro Ozu, η ταινία του Hou Hsiao-hsien ανιχνεύει διασταυρούμενες (ή αποκλίνουσες) διαδρομές στην ζωή δύο νέων ανθρώπων.
Η Yoko, μια νεαρή δημοσιογράφος, έχει μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι της στην Taiwan. Επισκέπτεται ένα βιβλιοπωλείο, αναζητώντας στοιχεία για ένα Ταϊβανέζο συνθέτη κλασικής μουσικής που έζησε στην Ιαπωνία, τον Jiang Wenye. Ο ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου Hajime είναι φίλος της. Έχει ένα μάλλον παράξενο χόμπι: να ηχογραφεί τους ήχους και τους θορύβους των τραίνων. Η Yoko παίρνει το τραίνο και πηγαίνει να συναντήσει τους γονείς της για μια καθιερωμένη οικογενειακή τελετουργία στην μνήμη των νεκρών. Κατά την διάρκεια του οικογενειακού γεύματος τούς ανακοινώνει ότι είναι έγκυος και ότι δεν σκοπεύει να παντρευτεί. Επιστρέφοντας στο Τόκιο αναζητά, παρέα με τον Hajime, ένα καφέ στο οποίο σύχναζε ο συνθέτης Jiang Wenye. Η Yoko, λόγω των αδιαθεσιών της εγκυμοσύνης, καθυστερεί σ’ ένα ραντεβού με τον Hajime και αργότερα τού αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος. Για ένα διάστημα χωρίζουν, καθώς ο Hajime απορροφάται από το χόμπι του. Όταν οι γονείς της Yoko την επισκέπτονται τούς αποκαλύπτει ότι πατέρας του παιδιού της είναι ένας παλιός της μαθητής από την Ταϊβάν. Κατά την διάρκεια μιας διαδρομής με τραίνο η Yoko αποκοιμιέται. Όταν ξυπνά αντικρίζει απέναντι της τον Hajime.
Αφετηρία της ταινίας υπήρξε η πρόθεση του σκηνοθέτη για μια ταινία φόρο τιμής στα 100 χρόνια από την γέννηση του Yasujiro Ozu. Τα τραίνα που κυριαρχούν στην αφήγηση, τα στατικά πλάνα τοπίου ως σημεία στίξης στο συντακτικό της ταινίας, η σχέση νεότερης και παλαιότερων γενεών, αποτελούν τις πιο σαφείς ίσως επιρροές-αναφορές στο μεγάλο Ιάπωνα σκηνοθέτη.
Όμως η ταινία ανήκει στον θεματικό κύκλο που απασχολεί τα τελευταία χρόνια τον Hou Hsiao- hsien: μια νέα γυναίκα βρίσκεται αντιμέτωπη με με την ενήλικη ζωή και τις διαφορετικές επιλογές της ζωής. Αυτό που την διαφοροποιεί από τις προηγούμενες -όπως το Millennium Mambo- είναι ακριβώς ο αφηγηματικός ρυθμός: η αφήγηση κυλά, χωρίς δραματικές εντάσεις ή κορυφώσεις, όπως ακριβώς κυλούσε και η αφήγηση στις ταινίες του Ozu. Υπάρχει μια σωρευτική λειτουργία στη αφήγηση: μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες σωρεύονται η μια πάνω στη άλλη, για να φορτίσουν συναισθηματικά το τελευταίο πλάνο της ταινίας, για να προκαλέσουν στον θεατή την μέγιστη των συγκινήσεων. Εν κατακλείδι αυτή είναι μια ταινία για το πώς γεννιέται ένας έρωτας, για το πώς διασταυρώνονται οι διαδρομές στην ζωή δύο ανθρώπων.

Δ.Μ.