(Χιλιόμετρο μηδέν)
του Hiner Saleem
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Για το σενάριο είχα ως αφετηρία τις εμπειρίες του αδελφού μου. Κατατάχτηκε στον Ιρακινό στρατό, ενάντια στην θελησή του, ενώ πήγαινε στο φούρνο. Τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν σε περιοχή κοντά στα σύνορα με το Ιραν, 800 χιλιόμετρα μακριά απο το σπίτι μας. Με βάση αυτό το γεγονός ανέπτυξα το σενάριο μου.
Η ταινία Kilometre Zero δεν είναι μια πολιτική ταινία. Αυτό που κυρίως μ' ενδιαφέρει είναι η αφήγηση ιστορίων, ανθρώπινων ιστοριών - και σ' αυτή την περίπτωση της ιστορίας ανάμεσα σ' ένα Κούρδο στρατιώτη καί ένα Άραβα οδηγό. Αυτά τα δύο πρόσωπα έχουν κάθε λόγο ο ένας να απεχθάνεται τον άλλο, ωστόσο κατορθώνουν να συγκρατούν το μίσος τους. Ο στόχος μου ήταν να αναδημιουργήσω, για τους θεατές της ταινίας μου, μια πολύ συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, να τους δώσω μια αίσθηση της δικτατορίας.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικοποιημένο πρόσωπο, κυρίως ενδιαφέρομαι για τα τρέχοντα γεγονότα. Θέλω συνεχώς να ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου. Αλλά όχι, δεν είμαι στρατευμένος σκηνοθέτης. Είμαι κάποιος που παρατηρεί τι συμβαίνει στον κόσμο και λεει ιστορίες για αυτόν. Από μια σκοπιά, θα έλεγα ότι γυρίζω ταινίες επειδή δεν έχω τη δύναμη να αλλάξω τον κόσμο. Πάνω απ' όλα αγαπώ τη ζωή και λόγω της αγάπης μου για τη ζωή, θα επιθυμούσα να δω τους Κούρδους ελεύθερους. Θα ήθελα να δω την αδελφή μου, τον αδελφό μου, ελεύθερους, και τότε θα ήμουν αληθινά ευτυχισμένος.
Στις ταινίες που έχω γυρίσει μέχρι σήμερα καταπιάνομαι με μερικά πολύ σοβαρά, πολύ "βαριά" ζητήματα. Προσπαθώ όμως να τα δείξω απλά και χωρίς να παίρνω τον εαυτό μου πολύ σοβαρά. Δεν θέλησα τις σκηνές μάχης να τις παρουσιάσω εντυπωσιακές. Δεν θέλησα επίσης να καταφύγω στο συναίσθημα ή το μελόδραμα. Οι Κούρδοι - όπως οποιοσδήποτε άνθρωπος που έχει περάσει δυσκολίες - έχουμε μάθει να βλέπουμε την κωμική και την παράλογη πλευρά των πραγμάτων. Αυτή η αίσθηση του χιούμορ μας έχει βοηθήσει να επιβιώσουμε.
Το Kilometre Zero είναι μια αναφορά στο γεγονός ότι ως χώρα είμαστε ακόμα στην ίδια θέση. Το Ιράκ δημιουργήθηκε πριν ογδόντα χρόνια και ακόμα δεν έχει κάνει ένα βήμα μπροστά. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για να χαθεί η ελπίδα ή ένας λόγος για να ελπίζει κανείς. Εάν η αφετηρία είναι το μηδέν, μόνο μπροστά μπορεί να πάει κανείς. Γι' αυτό το τέλος της ταινίας είναι ελπιδοφόρο, μπορεί να πει κανείς ότι κλείνει με μια στιγμή αισιοδοξίας. Αλλά δεν σκέφτομαι ότι πραγματικά το τέλος είναι έτσι. Δεν γνωρίζουμε τι κρύβει το μέλλον για μας. Ωραία, το καθεστώς του Σαντάμ έχει πέσει και αυτό είναι εξαιρετικό, αλλά δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι τα πράγματα θα λειτουργήσουν. Απλά πείτε ότι αυτό το διάστημα θα έχουμε το χρόνο για μια στιγμή να πάρουμε μια ανάσα…

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή