του Hirokazu Kore-Eda
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Τα τελευταία 5 χρόνια έχασα και τους δυο γονείς μου. Ως ένας αχάριστος γιος που χρησιμοποιούσα τις απαιτήσεις της δουλειάς μου για να δικαιολογώ τις μεγάλες απουσίες μου από το σπίτι, βρέθηκα να βασανίζομαι από τύψεις.
Το "Still Walking" είναι μια ταινία για τις τύψεις που όλοι μας κουβαλάμε και για όσα έχουμε μετανιώσει. Οι χαρακτήρες είναι καθημερινοί άνθρωποι και το φιλμ διαδραματίζεται στη διάρκεια μιας καλοκαιρινής ημέρας. Σε αντίθεση με τα αμερικάνικα σίριαλ, τίποτα το συγκλονιστικό δεν συμβαίνει στη διάρκεια της ολονύχτιας οικογενειακής τους συγκέντρωσης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την ανησυχία του πρωταγωνιστή για το γεγονός ότι οι γονείς του είναι αρκετά μεγάλοι. Αυτή η ανησυχία είναι απαρατήρητη. Ή τις διαπραγματεύσεις για το εγγόνι ανάμεσα στη νύφη και στην πεθερά της: αυτό είναι απλά το μυστικό τους. Σε αυτή την ταινία έχω παρουσιάσει τα φαινομενικά ασήμαντα αλλά ωστόσο σπουδαία "κυματάκια" που διαταράσσουν τις ζωές μας. Δεν υπάρχουν "τυφώνες" σε αυτό το φιλμ. Μόνο το πριν και το μετά των δραματικών γεγονότων αποκαλύπτονται. Με άλλα λόγια, έχω εστιάσει στα προαισθήματα και στις επιπτώσεις των πράξεων στη ζωή. Γιατί πιστεύω ότι εκεί ακριβώς μπορεί να αναζητηθεί η ουσία της ζωής. Ήθελα η ταινία να ξεχειλίζει από ζωή.
Από το να παρουσιάσω πώς οι γονείς μου κατέληξαν στον θάνατο, σκοπός μου ήταν να συλλάβω μια στιγμή από την ίδια τη ζωή. Και μέσα από αυτή τη στιγμή να ξεδιπλώσω όλες τις αμφιβολίες των οικογενειακών αναμνήσεων. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις φωτογραφίες σε ένα παλιό οικογενειακό άλμπουμ...
Η ταινία είναι μυθοπλασία, όμως στηρίχτηκα αρκετά στην προσωπικότητα της μητέρας μου για να σχηματίσω τον χαρακτήρα της μητέρας του πρωταγωνιστή. Ήθελα να κάνω μια ταινία όπου θα αναγνώριζα αμέσως την μητέρα μου ανάμεσα στους ήρωες. Όχι να κλάψω για την απώλειά της, αλλά να γελάσω μαζί της ξανά. Κάπως έτσι προέκυψε αυτό το φιλμ.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή).