του Pablo Trapero
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Ο γιος μου ο Μάριο στην ηλικία των τεσσάρων χρονών, μου είπε μια φορά καθώς οδηγούσαμε στην λεωφόρο : “Κοίτα μπαμπά, είναι ροζ!”. Πήρα τα μάτια μου από την λεωφόρο και ξαφνικά είδα αυτά τα τεράστια τσιμεντένια κτίρια που μου έδειχνε ο γιος μου ,τις φυλακές. Ένα από αυτά ήταν πράγματι ροζ. Αυτά τα λόγια του γιου μου πάνω στην χρωματική λεπτομέρεια των τοίχων, έγιναν το μικρόβιο για τη LEONERA.

Σε αυτές τις μονάδες κρατούνται μητέρες μαζί με τα παιδιά τους. Παιδιά που έχασαν την ελευθερία τους όντας κοντά στις μητέρες τους. Μητέρες που θα έκαναν τα πάντα για την ευημερία των παιδιών τους ακόμα και όταν εγκλεισμός συνωμοτεί εις βάρος αυτού του στοιχειώδους δικαιώματος. Ήταν δύσκολο να τα κατανοήσω όλα αυτά.Είναι δύσκολο να βρούμε άμεσες απαντήσεις σε αυτά τα παράλογα ερωτήματα. Όταν κάναμε έρευνα για την ταινία, ανακαλύψαμε ότι αυτή η πραγματικότητα είναι προϊόν ενός γνωστού και επαναλαμβανόμενου σχήματος μέσα στα σωφρονιστικά συστήματα πολλών χωρών.

Το περίεργο είναι ότι λίγοι συμφωνούν πάνω στο μέγιστο όριο ηλικίας που μπορεί να μείνει ένα παιδί μέσα στη φυλακή με τη μητέρα του. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι μέχρι ενάμισι έτους, άλλοι μέχρι έξι. Στην Αργεντινή είναι μέχρι τεσσάρων. Είναι αρκετές οι αντιπαραθέσεις, αλλά ένα είναι σίγουρο: οι κοινωνίες γυρνούν την πλάτη τους σε αυτήν την κατάσταση. Πολλοί λίγοι τολμούν να υψώσουν την φωνή τους για να υπερασπιστούν την μία θέση ή την άλλη. Είναι δύσκολο να βλέπουμε παιδιά μέσα στη φυλακή και ακόμα πιο δύσκολο να θεσπιστούν νόμοι για αυτά τα αθώα παιδιά.

Η απελπισία του εγκλεισμού μπορεί να γίνει υποφερτή αν έστω και για μερικά δευτερόλεπτα το αίσθημα της ελπίδας και της αλληλεγγύης διαπεράσει τη μέρα. Μέσα από αυτές τις μικρές στιγμές γεννιούνται ιστορίες που ρίχνουν φως σε αυτές τις ζωές. Τα τείχη και τα σίδερα γίνονται πιο διάτρητα και οι φύλακες γίνονται μπέϊμπισίτερ. Για όλα αυτά λοιπόν, σκοπός του LEONERA δεν είναι μόνο να χτίσει μια κινηματογραφική ιστορία, αλλά και χώρο για διάλογο και συλλογισμό. Η μητρότητα, η απομόνωση, η αγάπη, ο εγκλεισμός και η ελπίδα είναι οι άξονες αυτής της ταινίας.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)