των Scandar Copti & Yaron Shani

Η γειτονιά Ατζαμί της Τζάφα είναι το χωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών και αλληλοσυγκρουόμενων αντιλήψεων μεταξύ Εβραίων, Μουσουλμάνων και Χριστιανών. Με τη χρήση φλασμπάκ και μέσα από τα μάτια διαφόρων χαρακτήρων, γινόμαστε μάρτυρες μιας αδιέξοδης κατάστασης. Ο ευαίσθητος 13χρονος Νασρί και ο μεγαλύτερος αδελφός του Ομάρ ζουν μες στο φόβο: ολόκληρη η οικογένειά τους κινδυνεύει επειδή ο θείος τους τραυμάτισε ένα εξέχον μέλος της κοινότητας. Ο αφελής νεαρός Παλαιστίνιος πρόσφυγας Μάλεκ εργάζεται παράνομα στο Ισραήλ για να μπορέσει να πληρώσει για την εγχείρηση που θα σώσει τη ζωή της μητέρας του. Ο ευκατάστατος Παλαιστίνιος Μπιντζ ονειρεύεται ένα λαμπρό μέλλον με την Εβραία φίλη του. Ο Εβραίος αστυνομικός Ντάντο και η οικογένειά του ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τον φαντάρο αδελφό του που αγνοείται. Κανένας τόπος δεν εκφράζει καλύτερα τη δραματική σύγκρουση διαφορετικών κόσμων.
Η ταινία βραβεύτηκε με τη Χρυσή κάμερα / Βραβείο ειδικής μνείας (Φεστιβάλ Καννών 2009) και τα Χρυσός Αλέξανδρος καλύτερης ταινίας, Βραβείο Σεναρίου & Βραβείο Κοινού στο 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Οι σκηνοθέτες της ταινίας Scandar Copti, Yaron Shani δηλώνουν στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Πρώτο Πλάνο: "Ο μεγαλύτερος αγώνας ήταν απέναντι στον τεράστιο σκεπτικισμό που συνάντησα από κάθε κατεύθυνση. Ξεκινήσαμε με μια περίπλοκη ιστορία που πολύς κόσμος δεν καταλάβαινε. Θέλαμε να κάνουμε τα γυρίσματα με τον πιο τρελό τρόπο, χωρίς να δείξουμε το σενάριο στους ηθοποιούς και να κινηματογραφήσουμε με έναν παράδοξο χρονολογικά τρόπο και με πολλαπλές κάμερες. Σχεδόν όλοι γύρω μας πίστευαν πως δεν είχαμε ιδέα για το τι κάναμε. Ήταν χάρις σε μια χωρίς όρια αφοσίωση και πεποίθηση, που αυτό το σχέδιο έγινε πραγματικότητα".
Και συνεχίζουν: "Η ταινία γυρίστηκε με ένα πολύ συγκεκριμένο σενάριο, όλες οι ταινίες, απλώς οι ηθοποιοί δεν το είδαν. Δεν ήξεραν ποτέ τι επρόκειτο να συμβεί καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Έπρεπε να νιώσουν την εμπειρία αυτής της ιστορίας σαν να τους συνέβαινε στην πραγματικότητα. Θέλαμε να παίζουν σύμφωνα με τις προσωπικές και αυθόρμητες αντιδράσεις τους. Θέλαμε τα λόγια τους να βγαίνουν από καρδιάς και όχι από ένα τυπωμένο χαρτί. Το αποτέλεσμα ήταν μια εκλεπτυσμένη και προσεκτικά σκηνοθετημένη ταινία μυθοπλασίας που διέθετε την εντιμότητα και την ειλικρίνεια ενός ντοκιμαντέρ. Αποφασίσαμε να δουλέψουμε έτσι γιατί πιστεύουμε ότι η πραγματικότητα είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσα και πιο σημαντική από την φαντασία, που συνήθως κυβερνάται από λανθασμένες αντιλήψεις και στερεότυπα."

(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)