του Steven Spielberg
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η μητέρα μου έπαιζε πιάνο. Μεγαλώσαμε ακούγοντάς την. Η αγάπη της για τη μουσική με οδήγησε να ξεκινήσω μία συλλογή με soundtrack ταινιών. Δεν θυμάμαι ποιος αγόρασε το soundtrack του West Side Story, αλλά το λάτρεψα. Η μουσική αυτή είναι σαν κομμάτι του DNA μου. Δεν ξέρω πώς, αλλά μου φαινόταν πάντα αναπόφευκτο να βρω έναν τρόπο να κάνω το West Side Story.
(...) Θέλαμε να ανακαλύψουμε τη δική μας φωνή ώστε η νέα ταινία να είναι ίδια, αλλά και εντελώς διακριτή. Δεν θέλαμε να διορθώσουμε κάτι, αλλά θέλαμε να έχουμε έναν λόγο για να πούμε την ίδια ιστορία.
(...) Ένα κομμάτι ήταν το καστ. Στο θέατρο οι ηθοποιοί δεν ήταν Λατίνοι και στην ταινία του 1961 ήταν σχεδόν 30 χρονών και πολλοί που υποδύονταν του Πορτορικανούς ήταν λευκοί. Ήθελα να έχω ένα αυθεντικό καστ, να εξασφαλίσω ότι οι ηθοποιοί που παίζουν τη συμμορία των Shark ήταν 100% Λατίνοι και νέοι.
Ολόκληρες γειτονιές υποβαθμίζονταν, οι πληθυσμοί εκτοπίζονταν. Όλα αυτά τα παιδιά, οι Jets και οι Sharks ζούσαν εν μέσω αναταραχών. Το πεδίο τους εξαφανιζόταν μπροστά στα μάτια τους. (...) Αυτό που θέλαμε ήταν να επινοήσουμε εκ νέου χαρακτήρες με μεγαλύτερη βαθύτητα, να τους δώσουμε λόγους για τις πράξεις τους.
(...) Στα μιούζικαλ, το κοινό έχει ήδη αποχωριστεί τις επιφυλάξεις του, γιατί αυτό το είδος το επιτρέπει. Εδώ λέμε μία πραγματική ιστορία του δρόμου με πραγματικούς ανθρώπους της πιάτσας. Είναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, αλλά και μία επίκαιρη αλληγορία για αυτό που συμβαίνει στο σύστημά μας, στη χώρα που απορρίπτει όποιον δεν είναι λευκός. Οι χαρακτήρες λένε και κάνουν πράγματα στο δικό μας West Side Story που δεν έλεγαν ή έκαναν στη θεατρική σκηνή ή στην πρώτη ταινία, κι αυτή η αλλαγή προέρχεται από την απόφασή μας να εξερευνήσουμε αυτή την ιστορία, το ιστορικό της πλαίσιο, πώς έμοιαζαν οι άνθρωποι στη Lincoln Square και το San Juan Hill – πώς ήταν οι Sharks και οι Jets. Υπάρχει μία σημαντική και πλούσια ιστορία, που θέλαμε να ενσωματώσουμε στη δική μας εκδοχή.
(....)
Αυτή η ταινία ήταν η πιο δύσκολη της καριέρας μου. Το West Side Story είναι αδιαμφισβήτητα το πιο σπουδαίο μιούζικαλ που έχει γραφτεί ποτέ και αυτό το ξέρουμε όλοι. Είναι πολύ τρομαχτικό να παίρνεις ένα αριστούργημα και να το προσεγγίζεις με άλλο βλέμμα και άλλο πρίσμα χωρίς να θυσιάζεις την ακεραιότητα μιας μουσικής που θεωρείται η σπουδαιότερη μουσική του είδους της. Αλλά οι σπουδαίες ιστορίες πρέπει να λέγονται ξανά και ξανά, για να αντανακλούν τις διαφορετικές προοπτικές στο έργο. Λατρεύω την ταινία του Robert Wise με τον Jerome Robbins.
Ο Wise ήταν στενός μου φίλος για πολλά χρόνια και του μιλούσα για την ταινία επανειλημμένως. Και ο Walter Mirisch, που ήταν παραγωγός του West Side Story (1961), είναι κι αυτός ένας αγαπημένος φίλος που μου είπε πολλές ιστορίες για την παραγωγή της ταινίας. Πρέπει να έχεις λόγο για να βρεθείς σε ιερό έδαφος. Όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαμε έναν λόγο. Το ρίσκο αυτού του εγχειρήματος ήταν προφανές σε όλους μας. Αλλά όλοι συμμετείχαν με σεβασμό και αγάπη για το μιούζικαλ και τους θρυλικούς δημιουργούς του. Ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε μία ταινία για το σήμερα με μοντέρνα προσέγγιση και σύγχρονες αξίες.
Αυτή η ιστορία, όσο κι αν αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, έχει τα ίδια μηνύματα. Είναι μια ιστορία που έχει γοητεύσει το κοινό για δεκαετίες γιατί δεν είναι μόνο μια ιστορία αγάπης, αλλά και ένα πολιτισμικά σημαντικό έργο με ένα κεντρικό δεδομένο, ότι ο έρωτας υπερβαίνει την προκατάληψη και τη μισαλλοδοξία, ένα δεδομένο που είναι διαχρονικό. Το West Side Story σημαίνει πολλά για πολλούς ανθρώπους και είμαι ενθουσιασμένος που είχα την ευκαιρία να του δώσω νέα ζωή και να το μοιραστώ με ένα νέο κοινό.
(...)
Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η ταινία. Πέρασα υπέροχα κάνοντας το West Side Story. Η τελευταία φορά που πέρασα τόσο τέλεια κάνοντας ταινία ήταν με τον E.T. το 1981, κι εκείνη η ταινία έβαλε στο μυαλό μου την πατρότητα και ένα σωρό άλλα πράγματα που ποτέ δεν είχα συλλογιστεί. Ίσως αυτή την ταινία έβαλε στο μυαλό μου τα μιούζικαλ και πράγματα που είχα συλλογιστεί, αλλά δεν είχα τολμήσει μέχρι τώρα. Το μήνυμα του West Side Story είναι επίκαιρο. Ζούμε σε μία εποχή διχασμού και μισαλλοδοξίας, βίας, ρατσισμού και ξενοφοβίας. Αν και είναι μία τραγική ιστορία, υπόσχεται την ελπίδα μέσα στην απόγνωση, χάρη στη μουσική της, και δηλώνει ότι ο έρωτας μπορεί να υπερβαίνει τη θλίψη και την ασχήμια. Δεν το βάζουμε κάτω! Γι’ αυτό ήθελα να πω αυτή την ιστορία τώρα. Αφορά το τώρα πιο πολύ από το τότε.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)