(Ο πράσινος ιππότης)
του David Lowery
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Δεν καταλάβαινα γιατί αυτό το ποίημα (σ.τ.ε. του 14ου αιώνα που αφηγείται την ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου με τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζη) έχει αντέξει στον χρόνο μέχρι που αποφάσισα να το μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη και τότε αντιλήφθηκα πόσο απαιτητικό έργο ήταν. Το πρωτότυπο κείμενο είναι τόσο πλούσιο, τόσο γεμάτο μηνύματα και συμβολισμούς, που θα χρειάζονταν καμιά δωδεκαριά μεταφορές και πάλι δεν θα μπορούσαμε να αιχμαλωτίσουμε τη ζωντάνια του. Γράφτηκε τον 14ο αιώνα και παραμένει μοντέρνο. Μοιάζει σύγχρονο, αν και έχουν περάσει κοντά χίλια χρόνια! Αυτή η μεταφορά είναι μια ερμηνεία του κειμένου, που ανοίγει έναν διάλογο μαζί του. Είναι  μία αντανάκλαση των αξιών του ποιήματος και μία έρευνα του κατά πόσο είναι επίκαιρες σήμερα.
(...) Η ιδέα του ιπποτισμού σε συνάφεια με ένα νέο άντρα που ανακαλύπτει τον εαυτό του είναι η ρίζα της ιστορίας για μένα. Η ιδέα διαφαίνεται στο πρωτότυπο κείμενο και κάνει την ιστορία διαχρονική. Ο Γκογουέιν βρίσκεται σε μία επική αναζήτηση που θα τον οδηγήσει στην συνειδητοποίηση της αξίας του να είσαι ακέραιος.
 (...) Η ιστορία με επηρέασε βαθιά [όταν τη διάβασα για πρώτη φορά]. Μου άρεσε η ιδέα ενός νεαρού άντρα που εμπλέκεται σε ένα τόσο αλλόκοτο στοίχημα, η ιδέα ότι μπορείς να εμπλακείς σε ένα παιχνίδι με τίμημα τον θάνατο.[Το 2018] Σκέφτηκα ξανά τον Σερ Γκογουέιν και τον Πράσινο Ιππότη και αμέσως αποφάσισα να το μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη. Άρχισα να ξαναγράφω το ποίημα και να το μεταφέρω σε σεναριακή μορφή, οπότε τρεις εβδομάδες μετά ήμουν έτοιμος.
(...) Πώς κάνεις έναν αποκεφαλισμό να έχει νόημα στο σύγχρονο κοινό; Η ιδέα του ιπποτισμού και της τιμής δεν έχουν την ίδια βαρύτητα στο σημερινό κοινό.
Υπάρχουν πολλές ερμηνείες της ιστορίας, πολλές αναγνώσεις. Αναρωτιέμαι αν ο ποιητής θα μπορούσε να φανταστεί όλες τις ιδέες και τις θεωρίες που έχουν προκύψει από το έργο του τόσους αιώνες μετά.
(...) Ο Βασιλιάς Αρθούρος εκπροσωπεί τη χριστιανική πλευρά του βασιλείου, ενώ ο χαρακτήρας της Σαρίτα Τσάντχερι (σ.τ.ε. μητέρας του Γκογουέιν στην ταινία) είναι πιο παγανιστικός και δεμένος με τη γη. Ο Βασιλιάς Αρθούρος κάνει χριστιανικές αναφορές στον λόγο του στην εναρκτήρια σκηνή και όταν ο Γκογουέιν φτάνει στο Πράσινο Παρεκκλήσι, αυτό σηματοδοτείται από έναν ετοιμόρροπο σταυρό. Είναι στο χέρι μας να ερμηνεύσουμε τον ρόλο της Φύσης στα πράγματα.
(...)  Ο Γκογουέιν μου δεν είναι απαίσιος, αλλά δεν είναι και στην καλύτερη εκδοχή του. Μου αρέσουν οι πρωταγωνιστές που συνειδητοποιούν ότι έχουν ελαττώματα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)