(Τα παιδιά του χειμώνα)
του Alexander Payne
(σχόλιο: Μαρία Γαβαλά)

Στη φωτογραφία, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, αληθινά, σύνθετα και αξιαγάπητα πορτρέτα κινηματογραφικού ήρωα (έστω κι αν του έκλεψαν άλλοι τη δόξα), που μας έδωσε αυτή την περίοδο ο κινηματογράφος. Ο σπουδαστής Άνγκους Τάλι (μέσω Dominic Sessa), ένα παιδί εγκλεισμού και στυγνού διαχωρισμού, παιδί της τύχης και του πουθενά, σε αναζήτηση πατρίδας (καταπώς θα ’λεγε ο Πατρίκ Μοντιανό για τους δικούς του εσώκλειστους κολεγιόπαιδες). Το κολέγιο-οικοτροφείο είναι κάτι σαν μοναστήρι ή στρατιωτική σχολή για μολυβένια στρατιωτάκια. Οι γονείς χωρίς πρόσωπο, που άφησαν εντελώς άοπλα τα παιδάκια τους να τα βγάλουν πέρα με τους λύκους, έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη σαν να ’ταν σχεδιασμένοι με συμπαθητική μελάνη. Ορθώς ο Αλεξάντερ Πέιν, στο δικό του «Τα παιδιά του χειμώνα -The Holdovers», πιστεύει ότι η ζωή είναι ένα έργο που παίζεται πάνω σε υποφωτισμένη σκηνή, με ακόμα πιο σκοτεινά παρασκήνια, με ανυπόφορες διασυνδέσεις ή δυσάρεστες εξελίξεις, και ακόμα ορθότερα επιλέγει να μιλήσει για αδέξιους αλλά και τολμηρούς δραπέτες από στρατόπεδα στυγνής καταπίεσης – στο όνομα της μόρφωσης, της εκπαίδευσης, της διάπλασης σωστού χαρακτήρα, προς όφελος της τυπικά ορθής αρσενικής ενηλικίωσης. Αν δεν έχεις εντρυφήσει στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, πώς στο καλό θα πας φαντάρος, όπως πιστεύει ο καθηγητής-φρουρός της διδασκαλικής πειθαρχίας, ηθικής και λογικής; Έστω και αν, το να το σκας από τον τόπο του εγκλεισμού σου, δεν καταλήγει τελικά παρά σε μια επάνοδο στα ίδια… Ή σε παραδοχή της αλήθειας, πως η αποδοχή της ήττας σου δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου, με την εξής προϋπόθεση. Προηγουμένως, να έχεις αποδείξει τις ικανότητές σου στο να είσαι ανυπότακτος έγκλειστος ή θαρραλέος σκασιάρχης.

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)