του David Cronenberg

Η Νέα Υόρκη είναι σε κατάσταση αναταραχής. Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε παρακμή και πλησιάζει προς το τέλος του. Ο Eric Packer, ένα golden boy του Μανχάταν, μπαίνει σε μια άσπρη λιμουζίνα. Ενώ η επίσκεψη του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών παραλύει το Μανχάταν, ο Eric Packer θέλει να πάει για κούρεμα στον κουρέα του, στην άλλη άκρη της πόλης. Καθώς η μέρα προχωράει και το χάος εξαπλώνεται, ο Eric Packer παρακολουθεί τον κόσμο του να καταρρέει. Επιπλέον είναι πεπεισμένος ότι κάποιος θα τον δολοφονήσει. Πότε; Πού; Ο Eric Packer πρόκειται να ζήσει το πιο καθοριστικό 24ωρο της ζωής του.
Αναφερόμενος στη θεματική της ταινίας ο David Cronenberg δηλώνει: «Σ’ αυτήν την ταινία  υπάρχει ένα σημαντικό θέμα, με το οποίο ποτέ πριν δεν είχα ασχοληθεί: το χρήμα. Η δύναμη του χρήματος, ο τρόπος με τον οποίο  διαμορφώνει τον κόσμο. Για να ασχοληθώ με το θέμα, δεν χρειάστηκε να κάνω κάποια ενδελεχή έρευνα για τον κόσμο των οικονομικών. Παράγοντες αυτού του κόσμου μπορούμε να τούς δούμε παντού. Είναι στην τηλεόραση, τα ντοκιμαντέρ, τις εφημερίδες. Πράττουν και μιλάνε όπως ακριβώς και στο μυθιστόρημα του DeLillo (σ.τ.μ. η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Don DeLillo «Cosmopolis»), οι τρόποι συμπεριφοράς τους, είναι ακριβώς όπως και του Eric Packer. Για μένα, η αναφορά στον Μαρξ δεν είναι κάτι άνευ σημασίας. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», ο Μαρξ γράφει για τον μοντερνισμό, για την εποχή που ο καπιταλισμός θα έχει φθάσει σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξης που η κοινωνία θα πηγαίνει πάρα πολύ γρήγορα, όταν η ρευστότητα και το απρόβλεπτο θα κυριαρχούν. Και όλα αυτά το 1848! Και αυτό είναι ακριβώς που υπάρχει στην ταινία. Συχνά  αναρωτιόμουν τί ο Καρλ Μαρξ θα είχε σκεφτεί για την ταινία: δείχνει πολλά πράγματα που είχε προβλέψει».
Σχετικά με τα γυρίσματα δηλώνει: «Δεν μπορούσαμε να κινηματογραφήσουμε ολόκληρη την ταινία μέσα σε μια πραγματική λιμουζίνα, και γι’ αυτό θα έπρεπε να στήσουμε ξανά κάποιες σκηνές μέσα στο στούντιο έτσι ώστε να μπορούμε να μετακινήσουμε την κάμερα γύρω –γύρω. Ως εκ τούτου, αυτό που βλέπετε σε πρώτο πλάνο πίσω από τα παράθυρα του αυτοκινήτου είναι ως επί το πλείστον προβολές στο φόντο (rear projections). Το κύριο είναι η ίδια η λιμουζίνα, η οποία δεν είναι τόσο ένα αυτοκίνητο όσο ένας διανοητικός χώρος: όταν είσαι μέσα στη λιμουζίνα είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό του Eric Packer. Αυτό είναι αυτό που έχει σημασία».
Αναφερόμενος στην υποκριτική των ηθοποιών επισημαίνει: «Μπορείς να κάνεις μια ταινία μ’ έναν τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει στους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν. Σημαντικοί σκηνοθέτες το έχουν κάνει αυτό με επιτυχία, όμως εγώ έχω μια διαφορετική οπτική. Δεν νομίζω ότι η δουλειά των ηθοποιών είναι για να γράψουν τους διαλόγους. Ειδικά για σ’ αυτήν την ταινία, αφού οι διάλογοι που έχουν γραφεί από τον Don DeLillo τον ίδιο, ήταν ο λόγος για τον οποίο ήθελα εξ’ αρχής να την κάνω. Ωστόσο οι ηθοποιοί είχαν μεγάλα περιθώρια: ο τόνος και ο ρυθμός εξ ολοκλήρου διαμορφώθηκαν απ’ αυτούς. Ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι Robert Pattinson -που μέσα στην λιμουζίνα εμφανίζεται με διάφορους ηθοποιούς- παίζει με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το ποιος ήταν απέναντί του».

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)