(Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ)
του Bruno Dumont

Ακολουθώντας τη νέα του κλίση, με τη ζέση ενός νεοφώτιστου, ο Γάλλος δημιουργός ασκείται για δεύτερη φορά, μετά το P'tit Quinquin, στους τρόπους και τα μέσα της κωμωδίας.
1910. Καλοκαίρι. Σε μια ακτή της Βόρειας Γαλλίας, η άφιξη για διακοπές των Van Peteghem, μιας οικογένειας της ανώτερης τάξης, αναστατώνει του ντόπιους. Κυρίως όμως τον “Ma Loute ”, το γιο ενός βαρκάρη, μέλος της οικογενείας των Brufort : ο “Ma Loute ” γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο της Billie, της νεαρής κόρης της οικογένειας και αυτή ανταποκρίνεται. Όμως ένα κρυφό μυστικό μοιάζει να ρίχνει τη σκιά του και στους δύο ερωτευμένους. Για τον “Ma Loute ” είναι η οικογενειακή τους τάση για ανθρωποφαγία: παρέα με τον πατέρα του σκοτώνουν και καταβροχθίζουν τους τουρίστες. Για την Billie όμως, που αγνοεί τις διατροφικές συνήθειες του αγαπημένου της, το μυστικό είναι άλλο...
Και σ' αυτήν την ταινία του, ο σκηνοθέτης εστιάζει, ως συνήθως, στο αστυνομικό μυστήριο: είναι μια σειρά εξαφανίσεων που πρέπει να επιλυθούν. Το φόντο όμως είναι εδώ η ταξική διαίρεση, η οποία αποτελεί ένα σημαντικό στοιχείο της δραματικής πλοκής και την τροφοδοτεί διαρκώς με αντιθέσεις: από την μια πλευρά ο χώρος του Typhonium -ένα κτίσμα αναφορά στην αρχαία μνημειακή αιγυπτιακή αρχιτεκτονική- και από την άλλη το φτωχόσπιτο της οικογένειας Brufort.
Όπως είναι αναμενόμενο, η αφήγηση έχει στο κέντρο πρόσωπα με φυσιογνωμίες και συμπεριφορές ακραίες. Ακόμα και αν οι  φυσιογνωμίες δεν κατάγονται από τις επικράτειες του γκροτέσκο -κάτι που σίγουρα συμβαίνει με τους “σταρ” της ταινίας Fabrice Luchini, Juliette Binoche, Valeria Brni Tedeschi - είναι οι υποκριτικές συμπεριφορές των ηθοποιών, που υποδύονται τους κεντρικούς ρόλους, οι οποίες χαρακτηρίζονται από μια καρτουνίστικη αισθητική ή από την υποκριτική του βωβού: δηλαδή μια υποκριτική που επικεντρώνεται στη μεγέθυνση της έκφρασης του προσώπου.
Το κωμικό, λοιπόν, της ταινίας είναι καταρχάς ένα κωμικό του βωβού, το slapstick: ένα κωμικό που παράγεται από τα σώματα των ηθοποιών, τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις του προσώπου τους, από τις φυσιογνωμίες τους. Όμως είναι παράλληλα και ένα κωμικό της κατάστασης, που προκύπτει από τα συμβάντα, επικεντρωμένο στην επανάληψη και το παράδοξο. Και είναι αυτό, κυρίως, το σκοτεινό και μακάβριο στους τονισμούς του χιούμορ, που επιβάλλει εντέλει την ατμόσφαιρα στην ταινία....

Δημήτρης Μπάμπας