του Ingmar Bergman
(σχόλιο: Μαρία Γαβαλά)

Με τα λόγια του ίδιου του δημιουργού, στην εισαγωγική παρουσίαση-μίνι συνέντευξη σε Σουηδή δημοσιογράφο, που συνοδεύει την προβολή της ταινίας του «Περσόνα», 1966. Μετά από χρόνια, γέρος πλέον, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: «Το καταστροφικό με αυτήν την ταινία είναι ότι έχει αναλυθεί πολύ. Το βαρέθηκα αυτό». Κι ακόμα, στην ίδια πάντα συνέντευξη μας λέει (συνοπτικά τα μεταφέρω) τα εξής: ότι είναι μια ταινία για δύο γυναίκες σε ένα νησί, ότι προτού τη γυρίσει υπήρξε ο επί κεφαλής του Βασιλικού Θεάτρου στη Στοκχόλμη, για δύο χρόνια, ότι βγήκε εξουθενωμένος απ’ αυτή τη δουλειά επειδή αναγκαζόταν να κάνει διάφορα που δεν του άρεσαν, ότι έπαθε υπερκόπωση, κατόπιν αρρώστησε από πνευμονία, νοσηλεύτηκε για καιρό, αποφάσισε να γυρίσει την «Περσόνα» με τις δύο γυναίκες, ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν τρελά ερωτευμένος με τη Λιβ Ούλμαν, ότι τα τέσσερα πρώτα λεπτά της ταινίας είναι δύσκολα, μετά η ταινία γίνεται απλή και απολύτως κατανοητή, μόνο που τη λογόκριναν, τσιμπώντας και πετώντας, κάποια δευτερόλεπτά της, αλλά δεν μας λέει (μειδιώντας) σε ποιο ακριβώς σημείο το έκαναν, μας αφήνει να το μαντέψουμε. Νομίζω ότι πρέπει να πετσόκοψαν την αφήγηση της Μπίμπι Άντερσον, στο σημείο της τετραμελούς παρτίδας σεξ στην παραλία. Σημασία έχει ότι η ταινία που βλέπουμε ξανακέρδισε τα λογοκριμένα καρέ της, και τώρα τη βλέπουμε ολόκληρη (επιπλέον με τον ελληνικό τίτλο: «Έρωτες χωρίς φραγμό! Θρίλερ-ταινία μυστηρίου», γκουγκλάρετε και σας βγάζει σε γνωστή πλατφόρμα). Τέλος, ο σκηνοθέτης ομολογεί ότι «ένα είδος οργής δημιούργησε αυτή την ταινία».

(Πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)