(An Elephant Sitting Still)
του Hu Bo

Αυτή η σχεδόν 4ωρης διάρκειας ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου και πρόωρα χαμένου κινέζου σκηνοθέτη είναι ακτινογραφία της βαθιάς Κίνας σε τόνους σκοτεινούς και διάθεση μελαγχολική.
Μια πόλη στην κινέζικη ενδοχώρα. Τέσσερα πρόσωπα. Ένας ηλικιωμένος που τα παιδιά του θέλουν να τον στείλουν σε οίκο ευγηρίας. Μια νεαρή μαθήτρια που έχει σχέση με τον υποδιευθυντή του σχολείου. Ένας νεαρός γκάνγκστερ που έχει σχέση με τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου και ο όποιος θα τον δει να αυτοκτονεί μπροστά στα μάτια του. Ένας μαθητής που αποφασίζει να αντιδράσει δυναμικά στο bullying που δέχεται.
Τέσσερα πρόσωπα. Τέσσερις ιστορίες που άλλοτε συγκλίνουν, άλλοτε αποκλίνουν και άλλοτε τέμνονται. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί αυτά τα πρόσωπα στις αστικές διαδρομές τους με κοντινά πλάνα, άλλοτε μετωπικά και άλλοτε από πίσω. Και είναι ακριβώς αυτή η κινηματογραφική στρατηγική που δημιουργεί ένα παράδοξο υποκειμενικό τόνο. Πρόσωπα που στιγματίζονται από μια θλίψη, μια μελαγχολία. Αποδέκτες της διάχυτης βίας, αλλά και βίαιοι οι ίδιοι. Με διαλυμένους οικογενειακούς δεσμούς. Χωρίς προοπτικές. Μπροστά σε αδιέξοδα.
«Ο τόπος αυτός είναι ένας σκουπιδότοπος». Ο σκηνοθέτης συνδέει αυτά τα πρόσωπα με τον περιβάλλοντα κοινωνικό τοπίο. Λαϊκές πολυκατοικίες, οι λασπωμένοι δρόμοι της επαρχιακής πόλης, σχολεία των λαϊκών συνοικιών, συνοικιακά εμπορικά κέντρα, νοσοκομεία, σιδηροδρομικοί σταθμοί, φαγάδικα του δρόμου. Ζωές χαοτικές. Υπάρξεις δύστυχες που σταδιακά καταρρέουν. Κανένα φως. Μόνη διέξοδος η απόδραση προς το μυθικό (;) Manzhouli, όπου «ένας ελέφαντας κάθεται ακίνητος».
Σ’ αυτόν τον τόπο απέδρασε και ο σκηνοθέτης: Στις 17 Οκτωβρίου του 2017, αυτοκτόνησε σε ηλικία 29 χρόνων.

Δημήτρης Μπάμπας