των Juan Pablo Rebella & Pablo Stoll

Η ζωή του Χάκομπο είναι μια μικρή βιομηχανία που φτιάχνει κάλτσες. Τον περισσότερο καιρό τον περνάει μουρμουρίζοντας διαταγές στην ταπεινή και πιστή του βοηθό, Μάρτα. Η σχέση τους εδώ και 20 χρόνια δεν έχει προχωρήσει πέρα από μια τυπική συνεργασία. Ξαφνικά, η καθημερινότητα του Χάκομπο απειλείται από την απρόσμενη επίσκεψη του αδελφού του, Ερμάν, που ζει χρόνια στο εξωτερικό. Κάπως αψυχολόγητα, ο Χάκομπο ζητάει από τη Μάρτα, να προσποιηθεί πως είναι γυναίκα του. Εκείνη δέχεται κι έτσι αυτοί οι τρεις σχετικά ξένοι μεταξύ τους βρίσκονται να προσπαθούν να ξεπεράσουν την αμηχανία τους. Ο Ερμάν, ο πιο εξωστρεφής της τριάδας, προτείνει να πάνε εκδρομή στη θάλασσα. Παρά την εσωστρέφειά τους, ο Χάκομπο και η Μάρτα θα αποκαλύψουν πλευρές του εαυτού τους που ούτε υποψιάζονταν.
Στο Whisky των Ουρουγουανών Juan Pablo Rebella (Χουάν Πάμπλο Ρεμπέγια)  & Pablo Stoll (Πάμπλο Στολ) η συντριβή έχει ήδη συμβεί και τον τόνο δίνει η μοναξιά. Με μια αφήγηση λιτή και ουσιώδη, οι σκηνοθέτες περιγράφουν μια "οικογενειακή ζωή" την οποία υποδύονται ότι ζουν οι δύο ήρωες, ο μεσήλικας ιδιοκτήτης μιας βιοτεχνίας και η συνομήλική του υπάλληλος. Μέσα στην σύμβαση της ψεύτικης οικογενειακής ζωής, τα χαμένα στοιχήματα της ζωής φαίνεται ότι έρχονται ξανά στο προσκήνιο και μαζί μ' αυτά και οι ελπίδες. Όταν η σύμβαση διαλύεται τότε τίποτε δεν είναι το ίδιο.
Οι σκηνοθέτες Juan Pablo Rebella & Pablo Stoll δηλώνουν σχετικά : "Αρχικά ήταν μόνο η ζωή στο εργοστάσιο. Τι υπάρχει όμως κάτω από τα μεταλλικά πώματα των μηχανών του; Δύο Εβραίοι αδέλφια και μια μεσήλικη γυναίκα.
Η σύλληψη της ιδέας ήταν, σε πρώτη φάση κάτι εξαιρετικά απλό: μια ιστορία που οι χαρακτήρες δένονται μέσα από μια σειρά ψεμάτων. Στη συνέχεια, όμως είχαμε δύο ανθρώπους που αφού συμφώνησαν να ζήσουν ένα ψέμα για λίγο καιρό, αναρωτηθήκαμε πόσο ψέμα ήταν αυτό για τους δύο τους. Ποια διάσταση έχει αυτό το ψέμα και κατά πόσο μπορεί αυτό να τους απελευθερώσει από το καθημερινό ψέμα που ζουν;
Και οι δύο μας δεν έχουμε αδέλφια. Επίσης κανένας από μας δεν είναι 60 χρονών, ούτε Εβραίος, ούτε δουλεύουμε σε κάποιο εργοστάσιο. Όταν γράφαμε το σενάριο, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι είναι πιθανόν αυτοί οι δύο χαρακτήρες να μην διαφέρουν πολύ από μας. Ότι και μεις δεν απέχουμε πολύ απ' αυτούς τους τρεις διαφορετικούς τύπους μοναξιάς που βιώνουν οι ήρωες. Ότι μπορεί και να είναι η αντανάκλαση του εαυτού μας σε 20 ή 30 χρόνια. Πίσω από το πρόσωπο του Τζάκομπο, της Μάρτα και του Χέρμαν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους μας.
Κατά κάποιον τρόπο αυτή η ταινία μας και η πρώτη, το 25 watts, έχουν κάτι κοινό: υπάρχει μια μελαγχολία στους τόνους και την ατμόσφαιρα και στις δύο. Εκεί όμως που στο 25 watts είχαμε το λόγο εδώ έχουμε τη σιωπή. Και τα δύο όμως λειτουργούν για το ίδιο αποτέλεσμα. Είναι σαν να έχουν κουραστεί να μιλούν οι ήρωες του 25 watts και αν μην έχουν πλέον τίποτα να προσθέσουν. Λέγεται ότι κάποιοι σκηνοθέτες κάνουν πάντα την ίδια ταινία. Μπορεί αυτό να συμβαίνει, κατά μια έννοια, και σε μας…"